- Pod koniec XIX wieku rządzone przez Rosję ziemie polskie zostały skolonizowane przez Litwaków – Żydów, którzy byli w różnym stopniu zrusyfikowani, obojętni wobec Polski i zradykalizowani – w znacznie większym stopniu niż „rdzenni” polscy Żydzi (Hirszfeld 1946, 2010, s. 326).
- Żydzi powszechnie sprzeciwiali się wskrzeszeniu państwa polskiego (1918 r.), ponieważ rozbiło ono Imperium Rosyjskie, zakłócając tym samym rozległe żydowskie sieci handlowe (Karlip 2013; Levene 1992).
- Gdy tylko powstało nowe państwo polskie (1918 r.), Żydzi wykorzystali Ligę Narodów, aby zastraszyć Polskę do przyznania im praw narodowych (Miller 1924) pod przykrywką tzw. Traktatu Mniejszościowego. Te ekspansywne i bezprecedensowe specjalne prawa obejmowały jidysz jako język urzędowy obok polskiego (Sarolea 1922), oddzielne finansowane przez rząd szkoły żydowskie mające na celu promowanie żydowskiego separatyzmu oraz żydowski system sądowniczy (kahał) działający równolegle do polskiego systemu sądowniczego (Janowsky 1933).
- Te uciążliwe żydowskie żądania wywołały powszechny polski wstręt. Polski wolnomyśliciel Jan Baudouin de Courtenay wezwał Żydów do złagodzenia ich separatystycznych żądań i zaakceptowania przez nich instytucji konstytucyjnych II Rzeczypospolitej, kodeksów prawa cywilnego i karnego, a także prawa państwa do podnoszenia podatków (Aly 2020). Zdrowy rozsądek.
- Żydzi utworzyli koalicję z innymi nie-Polakami (Blok Mniejszości Narodowych), aby zwiększyć swoją siłę wyborczą, umożliwiając im udaremnienie woli polskiej większości (Giertych 1995; Super 1951) i pośrednio wspierać niemieckie irredentystyczne ambicje wobec Polski (IPN 2021). Ta żydowska prowokacja była bezpośrednim atakiem na państwo polskie (Stachura 1998). Doprowadziła ona do zabójstwa wybranego przez Żydów prezydenta Gabriela Narutowicza.
- Długotrwała żydowska dominacja gospodarcza w Polsce opóźniła rozwój polskiej klasy średniej i była głównym czynnikiem upadku Polski w czasie rozbiorów (Laudyn 1920, s. 37; Whitton 1917).
- Żydowska dominacja gospodarcza w Polsce spowodowała pojawienie się kradzieży, lichwy i nierządu handlowego wśród mieszkańców wsi (Laudyn 1920).
- Polscy chłopi ostatecznie utworzyli spółdzielnie chłopskie, które sprzedawały produkty bezpośrednio konsumentom, wypierając tym samym prawdopodobnie pasożytniczego żydowskiego pośrednika. Ta utrata żydowskiego przywileju spowodowała żydowską biedę (Mendelsohn 1981; Parkes 1946; Zamoyski 2005).
- Pod koniec lat trzydziestych XX wieku Żydzi stanowili 10% populacji, ale nadal kontrolowali 60-85% polskiego handlu (Dyboski 1937; Kotyllo 1925). Żydzi utrzymali swoją przewagę w handlu po prostu dlatego, że zajmowali się nim dłużej (Steven 1983).
- Ponadto żydowska przedsiębiorczość miała tendencję do pozostawania w obrębie rozszerzonych rodzin żydowskich (Marcus 1983, s. 92-93), co czyniło ją szczególnie samonapędzającą się.
- Żydzi nie byli uciskanym narodem. W międzywojennej Polsce jedna czwarta Żydów była rzeczywiście biedna, ale połowa Żydów utrzymywała się samodzielnie, a jedna czwarta Żydów żyła wygodnie (Rabinowicz 1965).
- Żydzi mieli źle w Polsce? W porównaniu z kim? Na pewno nie w porównaniu z Polakami! Pomimo środków dyskryminacyjnych skierowanych przeciwko Żydom w celu pomniejszania żydowskiej władzy i przywilejów, Żydzi ogólnie zachowali wyższy standard życia niż Polacy (Miller 2010; Hundert 1992; Marcus 1983, s. 41; Mendelsohn 1981).
- Polska ustawa o zamknięciu sklepów w niedziele służyła ograniczeniu żydowskiej przewagi ekonomicznej poprzez utrudnianie pracy żydowskim kupcom (Humphrey 1931).
- Numerus clausus na uniwersytetach, w Polsce i w wielu innych krajach, w tym w USA (Guesnet 2019), nie był nieuzasadnioną dyskryminacją. Zmniejszał uprzywilejowaną nadwyżkę Żydów na uniwersytetach.
- Numerus clausus wygrywa: Sowieccy komuniści, którzy chwalili się swoim „oświeceniem”, nie dyskryminując Żydów, zostali zmuszeni do zjedzenia swoich słów i odwrócenia kursu. Żydzi (stanowiący 4% ogólnej populacji) stali się 54%-67% wszystkich studentów na Białoruskim Uniwersytecie Państwowym w Mińsku (Bemporad 2013).
- Niesławne ławki gettowe były kolejnym sposobem na zmniejszenie nadmiaru Żydów na uniwersytetach. Wojowniczy aktywiści studenccy nękali i segregowali Żydów, aby uczynić ich niechcianymi (Lazowski 1991). Segregacja nie była niczym nadzwyczajnym: Żydzi już wcześniej praktykowali separatyzm od Polaków (a jakże!) i segregowali miejsca siedzące w obrębie własnych społeczności: W synagogach Żydzi o wysokim statusie siedzieli oddzielnie od „zwykłych” Żydów (Assaf 2002), a kobiety siedziały oddzielnie od mężczyzn (Modras 1994).
- Jeśli chodzi o sprawę zwłok w szkołach medycznych na polskich uniwersytetach, Polacy słusznie sprzeciwiali się żydowskiemu rasizmowi, który zwalniał żydowskich studentów medycyny z sekcji żydowskich zwłok, podczas gdy swobodnie przeprowadzali sekcje polskich zwłok (Bleich 1995; Shahak 2008).
- Żydowscy lekarze odmawiali służby na obszarach wiejskich, gdzie byli potrzebni. Z tego powodu Polska ograniczyła liczbę żydowskich lekarzy (Hirszfeld 1946, 2010, s. 328).
- W Polsce prawie 100% mięsa używanego zarówno przez Żydów, jak i Polaków pochodziło z żydowskiego uboju rytualnego (Orlicki 1983: Polonsky i Ury 2012, s. 354). Ustawa Schechity (1937) stała się konieczna, ponieważ Polacy, kupując mięso, byli zmuszeni do wspierania kahałów (struktur społeczności żydowskiej) (tamże, s. 351), w tym około 100 000 zbędnych żydowskich pośredników (Orlicki 1983). Innymi słowy, zakład rytualnego uboju Żydów nałożył na Polskę ukryty podatek, z którym należało skończyć.
- Kardynał August Hlond, długo obwiniany za swoje oświadczenie z 1936 roku o „Żydach jako wolnomyślicielach i awangardach bolszewizmu”, miał całkowitą rację. Pobożni Żydzi również wyrażali zaniepokojenie żydowskim dryfem w kierunku ateizmu, zwłaszcza ze względu na potężny lewicowy ruch bundowski (Bacon 1997; Shandler 2002). Socjalizm i komunizm w coraz większym stopniu stawały się dla Żydów religią zastępczą (Bacon 1997).
- Jawne żydowskie impulsy separatystyczne utrzymywały się aż do II wojny światowej. W Rosji uwolnieni polscy Żydzi, zamiast dołączyć do rodzącej się Armii Polskiej, bezskutecznie próbowali utworzyć odrębną Armię Żydowską równoległą do nowej Armii Polskiej (Anders 1949).
Źródło: JewsandPolesDatabase.org
Ten Biuletyn po Angielsku:
Wszystkie z moich 19 biuletynów w języku polskim są dostępne pod adresem:
https://justiceforpolishvictims.org/pl/strona-glowna/
Aly. 2020. Europe Against the Jews, p. 205
Anders. 1949. An Army in Exile, p. 77
Assaf. 2002. A Journey to a Nineteenth-Century Shtetl, p. 406
Bacon. 1997. The Politics of Tradition, p. 101, pp. 159-161, 190-191
Bartov. 2007. Erased, p. 17
Bemporad. 2013. Becoming Soviet Jews, p. 44
Bleich. 1995. Contemporary Halakhic Problems, pp. 184-187
Dyboski. 1937. Ten Centuries of Polish History, p. 30
Giertych. 1995. Dmowski Czy Pilsudski, p. 89
Guesnet. 2019. Poland and Hungary, pp. 302-303
Hirszfeld. 1946, 2010. The Story of One Life, p. 326, 328
Humphrey. 1931. Poland the Unexplored, pp. 263-264
Hundert. 1992. The Jews in a Private Polish Town, p. 157
IPN. 2021. Polish-Jewish Studies, Volume 2, p. 419
Janowsky. 1933. The Jews and Minority Rights, 1898-1919, p. 49,265,351
Karlip. 2013. The Tragedy of a Generation, pp. 146-147
Kotyllo. 1925. Poznaj Wroga, pp. 17-19
Laudyn. 1920. A World Problem: Jews-Poland-Humanity, p. 37, 256
Lazowski. 1991. Private War, p. 22
Levene. 1992. War, Jews, and the New Europe, p. 164,169,185
Marcus. 1983. Social and Political History of the Jews in Poland, 1919-1939, p. 41, 92-93
Mendelsohn. 1981. Zionism in Poland, pp. 9-10
Miller. 1924. My Diary at the Conference of Paris, Volume 13, p. 56
Miller. 2010. Rejoice o Youth, p. 145
Modras. 1994. The Catholic Church and Antisemitism, p. 310
Orlicki. 1983. Szkice z Dziejow Stosunkow Polsko-Zydowskich, 1918-1949, p. 54
Parkes. 1946. The Emergence of the Jewish Problem, 1878-1939. P. 149
Polonsky and Ury. 2012. Jews and Their Neighbours in Eastern Europe Since 1750, p. 347, 351, 354, 358
Rabinowicz. 1965. The Legacy of Polish Jewry, p. 174
Sarolea. 1922. Letters on Polish Affairs, pp. 97-98
Shahak. 2008. Jewish History, Jewish Religion, pp. 44-45
Shandler. 2002. Awakening Lives, p. 208, 341
Stachura. 1998. Poland Between the Wars, 1918-1939, p. 75
Steven. 1983. The Poles, pp. 313-314
Super. 1951. Twenty-Five Years With the Poles, p. 46
Whitton. 1917. A History of Poland, p. 204