• W przeciwieństwie do wymówki „Żydzi bali się śmierci”, żydowska policja w gettach wysyłała Żydów do obozów zagłady bez wcześniejszego przekonania, że unikanie transportów jest jedynym sposobem na uniknięcie śmierci. (Braatz 2011)
• Żydowscy zdrajcy innych Żydów często działali dobrowolnie. (Finkel 2017).
• Żydowscy agenci gestapo działali z egoistycznych, osobistych pobudek. (Carnaghi 2020)
• Żydowska kolaboracja miała kluczowe znaczenie dla niemieckiego sukcesu w zabiciu 6 000 000 Żydów. Na przykład od 2 000 do 3 000 żydowskich policjantów z getta wykonało pracę 10 000 niedoszłych niemieckich zastępców, wysyłając 400 000 warszawskich Żydów na śmierć w Treblince. (Zuckerman 1993)
• Żydzi najpierw zażądali separatyzmu i autonomii od nowych nazistowskich niemieckich zdobywców Polski. Niemcy pozornie zgodzili się na to, zezwalając na utworzenie Judenratu. (Friedman 1980) Żydzi nigdy nie zostali zmuszeni do utworzenia Judenratu. (Porat 2019)
• Żydowscy kolaboranci mieli swoje przywileje. Bratali się z Niemcami, a czasem nawet dostawali własne samochody. (Browning 2003, Niewyk 1998, Wolgelernter 2015).
• Polak mógł zdradzić Żyda za torebkę cukru. Co z tego? Żyd też mógł! (Zelkovitsh 2003).
• Żydowska policja w getcie mogła czynić zło niezależnie od niemieckich rozkazów. Żądali łapówek i często szantażowali innych Żydów. (Drix 2003, Kulkielko 2018)
• Żydowscy kapo nie byli na ogół zmuszani do zostania kapo. (Guterman 2008)
• W przeciwieństwie do usprawiedliwień, żydowscy kapo bijący innych Żydów nie próbowali „zaimponować Niemcom”: Żydowscy kapo bili innych Żydów nawet wtedy, gdy Niemcy nie patrzyli! (Porat 2019)
• Judenrat wykorzystywał niemiecki nakaz pobierania podatków od Żydów jako pretekst do zbierania dodatkowych pieniędzy – dla własnej kliki. (Wolgelernter 2015; zob. także Redner 2015, Smolar 1989).
• W rzeczywistości niektórzy czołowi Żydzi planowali przetrwać Holokaust i żyć z ogromnego bogactwa, które zdobyli od skazanych na zagładę Żydów. (Sierakowiak 1998)
• Okrucieństwo i korupcja żydowskiej policji w gettach, służącej Niemcom, sięgały początków i na długo przed tym, jak Niemcy zaczęli często i trwale zabijać Żydów. (Ringelblum 1952)
• Wielu członków Judenratu i żydowskiej policji w gettach żyło wystawnie na koszt innych Żydów. (Goda 2014, Kruk 2002)
• Judenrat sumiennie wykraczał poza niemieckie rozkazy, wypełniając wyznaczone przez Niemców zadania. (Hilberg 2002, Kruk 2002)
• Żydowska policja w getcie była okrutniejsza dla Żydów niż polska Policja Granatowa. (Tushnet 1972)
• Gdy doszło do Holokaustu, Judenrat celowo oszukiwał Żydów, zapewniając ich o bezpieczeństwie w niemieckich rękach – i to nie tylko w osławionej sprawie Kasztnera! (Arendt 2007, Bogdanor 2016, Cholawsky 1997, Kruk 2002, Ringel 1973, Tenenbaum 2001).
• Naziści zrobili wszystko aby kultywować żydowskich kolaborantów, ponieważ słusznie wierzyli, że Żydów można obrócić przeciwko innym Żydom podczas przeprowadzania Holokaustu. (Hecht 1961; zob. także Greif 2005)
• Judenrat decydował, którzy Żydzi będą żyć, a którzy umrą. (MacDonald 1974, Ronen 2011)
• Daleko od przewidywania Holokaustu (kolejna fałszywa wymówka dla kolaboracji), Żydzi nie wyobrażali sobie nazistowskiego Holokaustu z powodu ich zakorzenionego przekonania, że Niemcy są zasadniczo kulturalni i cywilizowani. (Gat 2014, Hausner 1978, Katz 2013, Shatyn 1985, Schoenfeld 1985, Wells 1963).
• Co więcej, Żydzi nie wierzyli w rzeczywistość rozwijającego się Holokaustu nawet długo po jego ostatecznym rozpoczęciu. (Eisner 1996, Greif 2005, Lubetkin 1981)
• „Zapobieganie gorszej sytuacji” jest standardowym usprawiedliwieniem dla kolaborantów wszystkich narodowości i nie ma zastosowania do kolaboracji żydowskiej. Żydzi współpracowali z nazistami nawet wtedy, gdy nie było nic „złego” do uniknięcia. (Trunk 1972)
• Hannah Arendt, która mówiła prawdę o kolaboracji żydowsko-nazistowskiej, spotkała się ze zorganizowanym oczernianiem ze strony ADL i innych potężnych grup żydowskich, próbujących ją zdyskredytować (Brightman 1995).
Źródła: jewsandpolesdatabase.org
Arendt. 2007. The Jewish Writings, pp. 481-482
Bogdanor. 2016. Kasztner’s Crime, p. 282
Braatz. 2011. From Ghetto to Death Camp, p. 73
Brightman. 1995. Between Friends, p. 146
Browning. 2003. Collected Memories, pp. 56-57
Carnaghi. 2020. Betraying Your Own, pp. 62-64
Cholawsky. 1997. The Jews of Bielorusia During World War II, pp. 257-258
Drix. 2003. Witness to Annihilation, p. 169
Eisner. 1996. The Survivor of the Holocaust, p. 98, 118
Finkel. 2017. Ordinary Jews, p. 72, 85
Friedman. 1980. Roads to Extinction, p. 541
Gat. 2014. Not Just Another Holocaust Book, pp. 105-106
Goda. 2014. Jewish Histories of the Holocaust, pp. 81-82
Greif. 2005. We Wept Without Tears, p. 164, 243, 324
Guterman. 2005. A Narrow Bridge to Life, p. 138, 140
Hausner. 1978. Justice in Jerusalem, p. 195
Hecht. 1961. Perfidy, p. 232
Hilberg. 2002. The Politics of Memory, p. 151
Niewyk. 1998. Fresh Wounds, p. 29
Katz. 2013. Gone to Pitchipoi, p. 69
Kruk. 2002. The Last Days of the Jerusalem of Lithuania, p. 187, 386
Kulkielko. 2018. Escape From the Pit, p. 81
Lubetkin. 1981. In the Days of Destruction and Revolt, p. 103
MacDonald. 1974. Discriminations, p. 313
Porat. 2019. Bitter Reckoning, p. 39, 189
Redner. 2015. A Jewish Policeman in Lwow, p. 119
Ringel. 1973. The Rawa Ruska Memorial Book, p. 368
Ringelblum. 1952. Notes From the Warsaw Ghetto, p. 329, 331
Ronen. 2011. Collaborator or Rescuer? YAD VASHEM STUDIES 39(1)117-167, p. 160
Schoenfeld. 1985. Holocaust Memoirs, p. 39
Shatyn. 1985. A Private War, p. 133, 165, 194
Sierakowiak. 1998. The Diary of David Sierakowiak, p. 188
Smolar. 1989. The Minsk Ghetto, pp. 53-54
Szende. 1945. The Promise Hitler Kept, p. 89
Tenenbaum. 2001. Zloczow Memoir, p. 208, 213
Trunk. 1972. Judenrat, p. 569
Tushnet. 1972. The Pavement of Hell, p. 97
Wells. 1963. Janowska Road, pp. 34-35
Wolgelernter. 2015. The Unfinished Diary, p. 161, 198
Zelkovitsch. 2003. In Those Terrible Days, p. 306
Zuckerman. 1993. A Surplus of Memory, p. 209
