- „Niewielu Żydów było komunistami”, ponieważ „partie komunistyczne były małe” jest podwójnie nieszczere. Partie komunistyczne były małe, ponieważ zazwyczaj były nielegalne (Schatz 1991). Co więcej, każdy formalny żydowski komunista miał w społeczności żydowskiej wielu towarzyszy podróży, zwolenników, ułatwicieli, i pomocników (Schatz 1991).
- Co więcej, Żydzi w partiach komunistycznych to dopiero początek! Srebrnik (2016) komentuje: „Ale żydowskie ruchy komunistyczne nie były prostymi przedłużeniami partii komunistycznych; większość ich członków nie była ani członkami partii komunistycznej, ani nawet komunistami”.
- Komu potrzebne są partie komunistyczne? Granica między „żydowskimi socjalistami” a „żydowskimi komunistami” była zawsze płynna. Na przykład duża i główna żydowska partia socjalistyczna, Bund, nauczała, że tylko „walka rewolucyjna” może przynieść nowe społeczeństwo (Fishman 1974), a bundowcy nazywali siebie „rewolucyjnymi socjalistami” (Jacobs 2009, s. 5, 20).
- Termin Zydokomuna jest fałszywie odrzucany jako teoria spiskowa. Tak nie było. Jak opisano w tym biuletynie, korzystając z ogólnodostępnych, wiarygodnych informacji naukowych, wpływowe niekomunistyczne żydowskie partie lewicowe często sympatyzowały, współpracowały i w inny sposób pomagały „nielicznym” komunistom i potężnemu Związkowi Radzieckiemu. To nie była żadna tajemnica!
- Początkowo istniały różne odmiany zydokomuny, ale zawsze ta sama komunistyczna podkładka. Według Halfina (2009) nie było łatwo odróżnić socjaldemokratów, bolszewików i mienszewików, stalinistów i trockistów, ponieważ „wyznawali te same rewolucyjne wartości, mówili tym samym marksistowskim językiem i wyznawali ten sam [tak zwany] projekt emancypacyjny”.
- Codzienni Żydowscy socjaliści powszechnie identyfikowali się z ZSRR (Arens 2011). Pisarze jidysz na całym świecie od dawna zachwycali się Związkiem Radzieckim, ponieważ uważali, że komunizm da Żydom prawa separatystyczne – podczas gdy Stany Zjednoczone oferowały „tylko” prawa indywidualne (Estraikh 2017). Chodziło o uzyskanie specjalnych praw żydowskich.
- W rzeczywistości bundyści (jidyszyści), tacy jak Elias Tcherikower, zerwali z Leninem dopiero po tym, jak odmówił on wsparcia Żydów jako narodowości i zdenacjonalizował kulturę jidysz (Karlip 2013). Bolszewicko-mienszewicki rozłam nastąpił, gdy Lenin nie uznał specyficznie żydowskiego ruchu socjalistycznego (Goldstein 2016, s. xviii). Innymi słowy, wielu Żydów nie popierało w pełni komunizmu tylko dlatego, że nie dawał on Żydom wystarczającej władzy i przywilejów!
- Mimo to, rzekomo niekomunistyczny Bund uznał rewolucję rosyjską za „przykład polityki, którą partie socjalistyczne powinny przyjąć we wszystkich krajach” i za coś „niezmiernie znaczącego… (a ponadto) możliwe było stworzenie rewolucyjno-socjalistycznej Międzynarodówki, bez jej rozłamowej polityki, z socjalistami i komunistami pracującymi razem” (Goldstein 2016, s. 41-42).
- Sam mainstreamowy Żydowski Socjalistyczny Bund ledwie nie stał się formalnie komunistyczny! W 1920 roku Lenin nałożył 21 warunków na organizacje polityczne, które miały dołączyć do Kominternu (komunistycznej Trzeciej Międzynarodówki). Centryści bundowscy poparli 16 z 21 warunków, podczas gdy lewicowa większość bundowców poparła 19,5 z 21 warunków (Goldstein 2016, s. 59). Biorąc pod uwagę tylko ten wskaźnik, żydowskiego socjalistyczny Bund był w 76-93% komunistyczny, ale bliżej 93%.
- Co więcej, duża część Żydowskiego Socjalistycznego Bundu oderwała się i formalnie stała się otwarcie komunistyczna. Nazywała się Kombund (Goldstein 2016, s. 57-58). Granica między „żydowskimi socjalistami” a „żydowskimi komunistami” była tak amorficzna, że 40% członków Żydowskiego Socjalistycznego Bundu „było zagrożonych odcięciem przez komunistów” (Wasserstein 2012).
- Po tym, jak Komintern rozwiązał Komunistyczną Partię Polski w 1938 r., ci bezdomni komuniści znaleźli nowy dom w Bundzie (Jacobs 2009, s. 4). Po raz kolejny Bund stał się repozytorium dla jawnych komunistów.
- Tylko dlatego, że komuniści formalnie odrzucają żydowską grupę polityczną, nie oznacza to, że nie jest ona funkcjonalnie komunistyczna. Lewica Poalej Syjon, odrzucona przez Komintern z powodu swojego nacisku na żydowski separatyzm, mimo to definiowała swoją pozycję polityczną w okresie między I a II wojną światową w kategoriach Kominternu (Sofer 1978).
- Bund w carskiej Rosji był prokomunistyczny przed rewolucją rosyjską (Portnoy 1979, s. 508). Gdy tylko komuniści doszli do władzy, większość bundowców porzuciła swoją „demokratyczno-socjalistyczną” postawę i bez trudu przyłączyła się do komunizmu (Brossat 1983; Rapoport 1990).
- W fakcie, Vladimir Medem (Portnoy 1779, s. 279) i Viktor Adler (Mendelsohn 1997, s. 178) byli jednymi z zaledwie kilku czołowych żydowskich socjalistów, którzy zadeklarowali odrzucenie totalitarnego charakteru sowieckiego komunizmu. (Sowieci później zamordowali Adlera, co spotkało się z niewielkim odzewem ze strony Żydów, którzy mieli skłonność do znajdowania polskiego antysemityzmu pod każdym kamieniem i nigdy nie przestawali o nim krzyczeć).
- Podczas kluczowej wojny polsko-bolszewickiej w 1920 r., w której stawką było samo istnienie nowo odrodzonego państwa polskiego, Żydowski Socjalistyczny Bund w Polsce odmówił wsparcia sprawy polskiej (Jacobs 2009, s. 9, 144). Skutecznie opowiedział się po stronie sowieckiego komunizmu.
- Nic się nie zmieniło. W powojennej Polsce Bund otwarcie wspierał narzucony przez Sowietów komunistyczny rząd marionetkowy najpóźniej do kwietnia 1945 r. (Blatman 2003). Miało to miejsce na długo przed (sfałszowanymi) wyborami ze stycznia 1947 r., które oficjalnie wyniosły komunistów do władzy, a także w czasie, gdy Żołnierze Niezłomni byli mocno zaangażowani w walkę o wolność Polski.
- W okresie międzywojennym (1918-1939) większość młodych polskich Żydów identyfikowała się z syjonizmem, Bundem, a zwłaszcza z komunizmem (Shulman 1974; zob. też Gold 2007). Polska nie znalazła się nawet na tej liście.
- W 1948 r. Mapam, izraelska partia socjalistyczna głównego nurtu, wezwała do „wzmocnienia wyzwoleńczego przedsięwzięcia Związku Radzieckiego” (Sofer 1998, s. 158). Po raz kolejny jakiekolwiek istotne różnice między „żydowskimi socjalistami” a „żydowskimi komunistami” okazały się nieistotne.
- Dlaczego żydowski komunizm? Żydowski badacz Mendelsohn (1997, s. 15) przyznaje, że Żydzi są kosmopolitami, z minimalną identyfikacją z narodami, w których żyją, a ponadto ten kosmopolityzm jest ważnym czynnikiem żydowskiego prokomunizmu.
- Pozornie życzliwe żydowskie wyrażenie TIKKUN OLAM (naprawić świat) samo w sobie ma niejasne znaczenie. Żydzi potraktowali ją jako licencję na narzucanie lewicowych idei innym, a być może i samym sobie (Neumann 2018). Samo pojęcie posiadania nakazu „naprawy gojów” pachnie żydowską wolą władzy nad gojami.
- Żydowski mesjanizm kładzie nacisk na wiek mesjański, a nie na Mesjasza, w przeciwieństwie do chrześcijaństwa (Petuchowski 1969), więc łatwo jest odrzucić wiarę w Mesjasza i po prostu zachować wiek mesjański. Komunizm jest zsekularyzowanym żydowskim mesjanizmem (Srebrnik 2010, s. 2). Może sprawić, że Żydzi zaczną marzyć o dominacji nad innymi i powiększaniu żydowskiego bogactwa i władzy.
- W przeszłości Żydzi uważali się za Wybrany Naród Boga, co dawało im szerokie uprawnienia w stosunku do gojów (Stern 1997). Zostało to dodatkowo rozszerzone i skodyfikowane przez talmudyczną podwójną moralność (Fraade 1991), w której Żydzi mają korzystniejsze prawa regulujące ich postępowanie niż goje. Ślady tego rodzaju mentalności utrzymują się za każdym razem, gdy Żydzi uważają, że mają prawo dominować nad innymi, jak w przypadku komunizmu.
- Żydowski antygoizm ma długą historię (Heilman 2000), a Żydzi uważają się za z natury lepszych od gojów, nawet gdy Żydzi zachowują się tak źle jak goje (Ungar 2015). Ta zakorzeniona żydowska wyższość nad gojami jest usprawiedliwiana jako reakcja na „prześladowania” (Menuhin 1965), mimo że wiele z tego poczucia wyższości występuje nawet wtedy, gdy Żydzi nie są prześladowani! (Neusner 2003) Co więcej, Żydzi nie byli zwyczajowo prześladowani (Polonsky 2018). Ten żydowski sposób myślenia o wrogości gojów jest formą psychologicznej projekcji własnej wrogości Żydów wobec gojów (która występuje również poprzez narzucanie komunizmu gojom).
- W rzeczywistości żydowski uczony Liebman (1979) przyznaje, że żydowscy intelektualiści i lewicowcy mają mieszankę wrogości, szowinizmu i poczucia wyższości nad nie-Żydami. Radykalne ruchy lewicowe mają nieunikniony impuls totalitarny (Cohen 1981), a to pasuje do Żydów dążących do zwiększenia swojego bogactwa i władzy poprzez komunizm.
Źródło: Jewsandpolesdatabase.org
Arens. 2011. Flags Over the Warsaw Ghetto, pp. 7-9.
Blatman. 2003. For Our Freedom and Yours, p. 168, 173
Brossat. 1983. Revolutionary Yiddishland, p. 189
Cohen. 1981. Jewish Radicals and Radical Jews, p. 208
Estraikh. 2017. Yiddish and the Left, pp. 228-229
Fishman. 1974. Studies in Polish Jewry, 1919-1939, p. 107
Fraade, 1991. From Tradition to Commentary, p. 42
Gold. 2007. The Life of Jews in Poland Before the Holocaust, p. 16
Goldstein. 2016. Thirty Years With the Jewish Labor Bund, p. xviii, 41-42, 57-59
Halfin. 2009. Stalinist Confessions, p. 3
Heilman. 2000. Defenders of the Faith, p. 147, 193
Jacobs. 2009. Bundist Counterculture in Interwar Poland, p. 4-5, 9, 20, 144
Karlip. 2013. The Tragedy of a Generation, p. 114, 215
Liebman. 1979. Jews and the Left, p. 534, 596
Mendelsohn. 1997. Essential Papers on Jews and the Left, p. 15, 178
Menuhin. 1965. The Decadence of Judaism in Our Time, p. 50, 246
Neumann. 2018. To Heal the World, p. 3, 128-129
Neusner. 2003. Stranger at Home, p. 32
Petuchowski. 1969. Prayerbook Reform in Europe, p. 148
Polonsky. 2018. New Directions in the History of the Jews in the Polish lands, p. 424
Portnoy. 1979. Vladimir Medem, p. 279, 508
Rapoport. 1990. Stalin’s War Against the Jews, p. 30
Schatz. 1991. The Generation, p. 82
Shulman. 1974. The Old Country, pp. 25-27
Sofer. 1998. Zionism and the Foundations of Israeli Diplomacy, p. 158, 179
Srebrnik. 2010. Dreams of Nationhood, p. 2.
Srebrnik. 2016. A Vanished Ideology, p. 6
Stern. 1997. Jewish Identity in Early Rabbinic Writings, pp. 42-44, 211
Ungar. 2015. A Fire Burns in Kotsk, pp. 27-28
Wasserstein. 2012. On the Eve, p. 70
