• W przeciwieństwie do mistyfikacji Holokaustu, naziści nigdy tak naprawdę nie próbowali zabić wszystkich Żydów! Nawet w szczytowym okresie Holokaustu (1942-1944) Hitler osobiście zatwierdzał wydawanie Żydów za pieniądze (Wasserstein 2014; zob. też Loeb 2008, Porat 1990, Shulman 1982).
• Nie należy mylić politycznego pozerstwa z rzeczywistymi czynami. Jeśli naziści nalegali na śmierć każdego dostępnego Żyda, to byli całkowicie niekompetentni. Pod koniec wojny w niemieckich obozach koncentracyjnych pozostało przy życiu około 200 000 Żydów (Waxman 2006).
• W rzeczywistości przy życiu pozostało od dwóch do trzech milionów Żydów znajdujących się w zasięgu geograficznym Trzeciej Rzeszy (Jensen 2003). Jeśli naziści poważnie myśleli o zniszczeniu wszystkich europejskich Żydów, to czy nie powinni byli zrobić tego lepiej?
• Nie była to też kwestia „braku czasu”. Jak na ironię, naziści mieli możliwość zabijania Żydów w znacznie szybszym tempie niż to robili (Aronson 2004) i mogli to robić przez wiele lat.
• Nie udowodniono, że nazistowskie Niemcy kiedykolwiek miały na celu podbój całego świata, a nawet potencjalnie były w stanie zabić wszystkich Żydów na świecie (Ferguson 1997).
• W rzeczywistości, nawet w swoich najśmielszych fantazjach, Hitler nigdy nie wyobrażał sobie świata wolnego od Żydów. Przyznał, że Żydzi będą istnieć jeszcze 200 lat w przyszłości (Cameron 2000). Tak więc „odkupieńczy antysemityzm” [redemptive antisemitism] przypisywany nazistom jest w dużej mierze fikcją.
• Planowane nazistowskie „Muzeum Wymarłej Rasy” to mit (Veselska 2016).
• Słyszymy, że „nigdy wcześniej w historii ludzie [Żydzi] nie byli zabijani na zasadzie linii montażowej”. Naprawdę? Dlaczego systematyczne rozstrzeliwanie Polaków w Katyniu nie może być definiowane jako zabijanie „na linii montażowej”? I jakie to ma znaczenie?
• Jak na ironię, naziści udoskonalili swój system „linii montażowej” lub „przemysłowego ludobójstwa” (komór gazowych i krematoriów) do użytku przeciwko niepełnosprawnym. Dopiero kilka lat później przekierowali go do użytku przeciwko Żydom (Horwitz 1990).
• Mówi się nam, że Holokaust był wyjątkowo „irracjonalnym” ludobójstwem, ponieważ był to jedyny raz w historii, kiedy ludobójcza potęga świadomie okaleczyła się, przeprowadzając ludobójstwo. To kompletny nonsens. W żadnym momencie nazistowskie Niemcy nie zaszkodziły sobie ekonomicznie ani militarnie, przeprowadzając Holokaust (Aly 2003).
• W przeciwieństwie do opowieści o Holokauście, Niemcy nigdy nie przedkładali transportu Żydów nad wojskowy ruch kolejowy. Było dokładnie odwrotnie (Silberklang 2014).
• Ideologia kontra zysk materialny: Czy te motywy można dychotomizować? Kto zdecydował, że tylko korzyści materialne mogą uczynić ludobójstwo „racjonalnym”? W każdym razie Niemcy zabili miliony Żydów z pełną świadomością, że znaczny majątek zamordowanych Żydów przejdzie na nich (Cesarani 2015).
• Niemiecki historyk Eberhard Jackel powiedział, że „nigdy wcześniej w historii żadna konkretna grupa ludzka… nie została wybrana do zabicia tak szybko, jak to możliwe, przy użyciu 'wszelkich możliwych środków władzy państwowej'”. Jest to kolejna mistyfikacja Holokaustu i całkowity nonsens. Ludobójstwo to ludobójstwo, powolne lub szybkie. Holokaust nie wymagał „wszelkich możliwych środków władzy państwowej”, lecz w bardzo minimalnym stopniu obciążył dostępne niemieckie zasoby. Zabicie nieuzbrojonej, głównie miejskiej populacji, zwłaszcza w warunkach wojennej mobilizacji, nie było wielkim wyzwaniem (Aronson 2004).
• Protokół z Wannsee jest kwestią techniczną i nie czyni Holokaustu wyjątkowym. Naziści z łatwością przeprowadzili ludobójstwo na nie-Żydach (np. Cyganach) bez wcześniejszych konferencji w stylu Wannsee (Knesebeck 2011).
• Żydzi na terytoriach kontrolowanych przez Rzeszę, którzy byli obcokrajowcami, nie byli skazywani na śmierć, a nawet byli zwolnieni z obowiązku noszenia Gwiazdy Żydowskiej (Berg 2007). Najwyraźniej kwestie praktyczne były dla nazistów ważniejsze niż zabicie wszystkich możliwych Żydów.
• Standardowe twierdzenie, że Żydzi byli głównymi ofiarami Trzeciej Rzeszy, jest tylko częściowo prawdziwe. Należy zauważyć, że naziści traktowali afrykańsko-niemieckie osoby Mischlinge [częściowo afrykańskie, częściowo niemieckie] gorzej niż żydowsko-niemieckie osoby Mischlinge [częściowo żydowskie, częściowo niemieckie] (Pendas 2017).
• Co więcej, naziści zabili niewielu, jeśli w ogóle, zachodnio-alianckich żydowskich jeńców wojennych w niewoli (Morris 2006), w porównaniu do ponad 3,3 miliona jeńców radzieckich (Buchheim 1968). Oznaczało to, że w oczach nazistowskich Niemiec, brytyjski lub amerykański żydowski jeniec wojenny miał większe prawo do życia niż jeniec słowiański!
• Wykorzystywanie żydowskich robotników przymusowych przez nazistów nie było, jak się zwykle twierdzi, czymś w rodzaju refleksji wymuszonej przez niemieckie niepowodzenia militarne. W rzeczywistości już na początku 1939 roku, przed wojną, Trzecia Rzesza przestała wykluczać wszystkich Żydów z niemieckiego społeczeństwa i zaczęła zezwalać na ich swobodne wykorzystywanie w niemieckim przemyśle (Lochner 1942).
• Wykorzystywanie żydowskiej pracy przymusowej przez nazistów było wyborem. W żadnym momencie żydowska praca przymusowa nie była niezbędna dla niemieckiego wysiłku wojennego (Cesarani 2015, s. xxxiii).
• Żydowscy robotnicy przymusowi nie byli generalnie narażeni na okropne warunki pracy, które przyspieszyłyby ich śmierć. (Buggeln 2014).
• Jak na ironię, naziści czasami zabijali ważniejszych żydowskich robotników, pozostawiając przy życiu mniej ważnych żydowskich robotników (Silberklang 2014; Sofsky 1999).
• Mówiąc konkretnie o Holokauście, co z tego że naziści „zmarnowali” tyle Żydów których zamiast tego mogli produktywnie wykorzystać. To samo dotyczyło innych ofiar: Na przykład 3,3 milionów rosyjskich jeńców wojennych, których naziści zabili, a mogli wykorzystać. (Lower i Rossini 2017).
• Naziści nie prowadzili konsekwentnej polityki traktowania żydowskich więźniów obozów koncentracyjnych gorzej niż nieżydowskich więźniów. Na przykład w Auschwitz żydowscy więźniowie byli czasami traktowani lepiej niż więźniowie słowiańscy (Szmaglewska 1947).
• Naziści niekoniecznie traktowali wszystkich Żydów jako egzystencjalnych wrogów. Wielu niemieckich Żydów zostało celowo przedefiniowanych przez nazistów jako nie-Żydzi. Zostali oni uznani za „honorowych aryjczyków” (Rigg 2004).
• W Trzeciej Rzeszy za zamordowanie Żyda groziła kara śmierci (Feldman i Seibel 2005). Tak więc w oczach nazistów Żydzi nadal byli istotami ludzkimi.
• Osoby w nazistowskich Niemczech podejrzewane o bycie Żydami, ale o niepewnym ojcostwie, były traktowane jako wątpliwe i nie uznawane za Żydów. (Pegelow 2006).
• Co więcej, naziści czasami akceptowali jawną fikcję prawną – żydowskich petentów, którzy twierdzili, że ich żydowscy ojcowie nie byli ich prawdziwymi ojcami (Marwell 2020; Pegelow 2006). Ta fikcja nieznana ojcostwa redefiniowała tych Żydów jako żydowsko-niemieckich Mischlinge, tym samym celowo oszczędzając im pełnych konsekwencji bycia Żydami.
• Wbrew założeniu, że naziści nigdy nie zrehabilitowaliby Żyda (podczas gdy komuniści byli „lepsi”, ponieważ czasami rehabilitowali wrogów klasowych), niektórzy Niemcy ze znaczną ilością żydowskiej krwi mogli „odpracować” swoją żydowskość poprzez zasługi dla Trzeciej Rzeszy (Bukey 2011) lub nawet wykazując „aryjskie nastawienie psychiczne”. (Noakes 1989).
• Ustawy norymberskie miały wbudowaną pobłażliwość wobec Żydów, narzucając bardziej restrykcyjną definicję Żyda niż definicja samych Żydów! Dlatego też znaczna część żydowsko-niemieckich Mischlinge pierwszego i drugiego stopnia była halachicznie Żydami. (Rigg 2004).
• W przeciwieństwie do poglądu o „kumulującej się radykalizacji” nazizmu, niektóre nazistowskie polityki wobec żydowsko-niemieckich Mischlinge z czasem stały się mniej dyskryminujące. (Noakes 1989).
Źródła: jewsandpolesdatabase.org
Aly. 2003. Architects of Annihilation, pp. 210-213.
Aronson. 2004. Hitler, and Allies, and the Jews, p. 290
Berg. 2007. The Diary of Mary Berg, p. 251
Buchheim. 1968. Anatomy of the SS State, p. 523, 531
Buggeln. 2014. Slave Labor in Nazi Concentration Camps, pp. 1-2, 63
Bukey. 2011. Jews and Intermarriage in Nazi Austria, p. 17
Cameron. 2000. Hitler’s Table Talk, p. 236
Cesarani 2015. Final Solution, p. xxxiii
Feldman and Seibel. 2005. Networks of Nazi Persecution, p. 134
Ferguson. 1997. Virtual History, p. 340
Horwitz. 1990, In the Shadow of Death, p. 200
Jensen. 2003. Denmark and the Holocaust, p. 33
Knesebeck. 2011. The Roma Struggle for Compensation in Post-War Germany, p. 15
Lochner. 1942. What About Germany?, p. 241
Loeb. 2008. Dealing With Satan, p. 114, 208
Lower and Rossini. 2017. Lessons and Legacies XII: New Directions to Holocaust Research and Education, p. 382
Marwell. 2020. Mengele: Unmasking the Angel of Death, p. 36
Morris. 2006. Untold Valor, pp. 78-79
Noakes. 1989. The Development of Nazi policy Towards the German-Jewish “Mischlinge” 1933-1945. LEO BAECK INSTITUTE YEARBOOK 34(1)327
Pegelow. 2006. Determining “People of German Blood”. CONTEMPORARY EUROPEAN HISTORY 15(1)55-56
Pendas. 2017. Beyond the Racial State, p. 277
Porat. 1990. The Blue and Yellow Stars of David, p. 251
Rigg. 2004. Hitler’s Jewish Soldiers, p. 18, 203, 283
Shulman. 1982. The Case of Hotel Polski, pp. 192-193, 215
Silberklang. 2014. Gates of Tears, p. 319, 436
Sofsky. 1999. The Order of Terror, pp.252-254
Szmaglewska. 1947. Smoke Over Birkenau, p. 247
Veselska. 2016. The “Museum of an Extinct Race”—Fact vs. Legend. JUDAICA BOHEMIAE 44(2)41-85
Wasserstein. 2014. The Ambiguity of Virtue, pp. 167-170
Waxman. 2006. Writing the Holocaust, p. 90
