• Nigdy nie było procesu norymberskiego dla największych zbrodniarzy komunistycznych (Kemp-Welch 1990).
• Co więcej, komuniści w Polsce uniknęli sprawiedliwości dzięki wygodnej polityce „narysowania linii pod przeszłością” (GRUBA KRESKA) (Miszalski 2017). Nigdy nie było GRUBEJ KRESKI za zbrodnie nazistowskich Niemiec (na Żydach). Wszystko to jest podwójną sprawiedliwością w talmudycznym stylu.
• W Stanach Zjednoczonych istnieje wiele muzeów Holokaustu, w szczególności USHMM w Waszyngtonie, ale nie ma muzeów o porównywalnej wielkości lub randze dla amerykańskich sił zbrojnych II wojny światowej, nie mówiąc już o ofiarach komunizmu (Davies 2006).
• Hollywood koncentruje się na Holokauście, ignoruje inne niż żydowskie ludobójstwa i w dużej mierze unika tematu zbrodni komunistycznych (Gonshak 2015).
• Od niepamiętnych czasów słowo komunizm w języku angielskim zawsze zaczynało się wielką literą. Teraz nagle w większości publikacji zaczyna się od małej litery. Wygląda to na orwellowską próbę zminimalizowania znaczenia komunizmu i jego zbrodni.
• Komunizm był gorszy od nazizmu. Komuniści zamordowali 20-25 milionów obywateli Związku Radzieckiego (Yakovlev 2002). Według francuskiej uczonej Courtois (1999, s. 4), na całym świecie komuniści zamordowali łącznie 85-100 milionów ludzi. Jednak cała uwaga skupia się na Żydach i ich 6-milionowym Holokauście.
• Oprocz tego, zwyczajowe nadmierne podkreślanie Holokaustu zmarginalizowało zbrodnie komunistyczne (Courtois 1999, s. 23).
• Co więcej, Żydzi są szalenie zazdrośni o każdą uwagę poświęconą zbrodniom komunistycznym. Organizacje żydowskie promujące Holokaust konsekwentnie wyrażają gniew z powodu zestawiania lub zrównywania Holokaustu ze zbrodniami komunistycznymi (Gross 2015; IHRA 2021; Magilow w Gigliotti 2020; Novis-Deutsch 2023).
• Supremacjoniści Holokaustu upierają się, że nie istniał sowieckie łagier będący odpowiednikiem nazistowskiego obozu śmierci, do którego wstęp absolutnie gwarantował śmierć. To podwójna nieprawda. Nazistowskie Niemcy oszczędzały niektórych Żydów nawet w obozach „tylko śmierci”, takich jak Treblinka (Orenstein 1987).
• Ponadto w rzeczywistości istniało wiele sowieckich łagrów, z których nikt nie wyszedł żywy (Anders 1949; Besancon 2007; Ekart 1954; Lisiewicz 1949; Sikorski i Sikorska 1946; Sołżenicyn 1975, s. 54, 199, 221).
• Supremacjoniści Holokaustu informują nas, że w sowieckich łagrach nie było komór gazowych. Wybitny rosyjski pisarz Aleksander Sołżenicyn (1975, s. 91) wyśmiał tę kwestię, wskazując, że „straszne warunki w gułagach – to były nasze komory gazowe”. Touche!
• W każdym razie, kto miał lepiej – Żyd umierający w ciągu kilku minut w nazistowskiej komorze gazowej czy Polak umierający z głodu i przepracowania przez kilka miesięcy w komunistycznym gułagu? (Todorov 2000)
• Zwolennicy supremacji Holokaustu upierają się, że w przeciwieństwie do sytuacji z nazistami i Żydami, komuniści nigdy nie próbowali wyeliminować każdego członka jakiejkolwiek grupy. Fałsz! Pomimo tego, że tak twierdził, Hitler nigdy nie próbował dosłownie zabić każdego europejskiego Żyda [zobacz mój szczegółowy Biuletyn na temat Niespecjalności Holokaustu].
• Mało znany fakt: ta sama niemiecka firma (Topf & Sohne), która zbudowała piece krematoryjne dla wszystkich niemieckich obozów, najpierw zbudowała je dla radzieckich komunistów, aby pozbyć się ciał niektórych z ich ofiar (Dreyfus 2014).
• Jak na ironię do żydowskich skarg, naziści naśladowali komunistów! Obóz pracy został wymyślony przez komunistów i skopiowany przez nazistów, używających tej samej nazwy (LAGER) w języku rosyjskim i niemieckim (Besancon 2007)
• W 1933 r. Hermann Goering powiedział Lochnerowi (1942), że naziści dokładnie przestudiowali moskiewskie metody, aby je zastosować i ulepszyć.
• Komendant Auschwitz Hoss (1996) oświadczył, że Gestapo zbadało sowieckie obozy koncentracyjne w najdrobniejszych szczegółach i przekazało te raporty wszystkim nazistowskim dowódcom obozów.
• Jak na dalszej ironię, Sowieci, po wyparciu Niemców w latach 1944-1945, ponownie wykorzystali wiele nazistowskich niemieckich obozów koncentracyjnych, więżąc 120 000 osób (Todorov 2000).
• Brytyjski historyk Ian Kershaw (1997), specjalista od nazistowskich Niemiec, podsumowuje, „Nie można mieć żadnych zasadniczych zastrzeżeń do porównywania form dyktatury w Niemczech pod rządami Hitlera i w Związku Radzieckim pod rządami Stalina…”
• Teraz o deportacjach Polaków z opanowanych przez Sowietów Kresów w latach 1939-1941: Daleka od bycia „zwykłą przejażdżką pociągiem”, jak czasami wulgaryzowano, 3-6 tygodniowa podróż polskich zesłańców do gułagu sama w sobie była torturą. Wyżywienie było skromne. Każdy wagon kolejowy był przepełniony 40-50 osobami, z ograniczoną liczbą łóżek piętrowych i pojedynczą dziurą w wychodku, która nie zapewniała żadnych warunków sanitarnych ani prywatności. Panowały ekstremalne upały i zimno, a dzieci często umierały podczas tych podróży (Adamczyk 2004).
• Polsce więźniowie Gułagu pracowali po 12-16 godzin dziennie w katorżniczej pracy, aż do wyczerpania, przy nieodpowiednim wyżywieniu i ubraniu, cierpiąc na choroby takie jak szkorbut, dystenteria, tsinga itp. (Sikorski i Sikorska 1946).
• Zdjęcia nie kłamią, a wyobrażenie o okropnościach gułagów dają nam zdjęcia wychudzonych „żywych szkieletów” polskich ocalałych, z których wielu zmarło wkrótce po uwolnieniu (Czapski 1952).
• Ale czy komunizm nie ma „dobrych stron”? Nie więcej niż nazizm. W komunizmie wszyscy są równi – na zesłaniu, w więzieniach, w obozach pracy, w stanie głodu i poddaństwa wobec rządzącej czerwonej elity, która składa się ze złodziei (Jasiewicz 2009).
• Komuniści wysyłali do łagrów ludzi, którzy nie byli zaangażowani w żadną działalność polityczną (Glaser i Possony 1979), a nawet dzieci (Sołżenicyn 1975, s. 463).
• Podobnie jak naziści, komuniści zwykle atakowali ludzi nie za to, co robili, ale za to, kim byli. Systematycznie atakowali i niszczyli burżuazję jako „wrogów ludu” (Knowlton 1993).
• Jednak komuniści nie „tylko” dopuszczali się klasybójstwa. 200 000 sowieckich Polaków [prawdopodobnie nawet 500 000: Roszkowski 2016] zamordowanych podczas Wielkiego Terroru (1937-1938) było celem dlatego, że byli Polakami, a nie dlatego, że byli kułakami (Sommer 2014). To było ludobójstwo.
• Katyń był również wymierzony w Polaków jako grupę narodową, a systematyczne niszczenie polskiej inteligencji okaleczyło naród polski jako całość. Dlatego Katyń był ludobójstwem (Szonert-Binienda 2012, s. 672, 679-680).
• Dzisiejsi lewacy i niektórzy Żydzi wyobrażają sobie, że komunizm w Polsce był rodzimy. Nie był. W okresie międzywojennym Komunistyczna Partia Polski była najsłabszą partią komunistyczną w Europie (Zebrowski 2021).
• Dopóki sowieckie panowanie nad Polską nie stało się nieuniknione, jakakolwiek polska współpraca z komunizmem była minimalna. Przykładowo, spośród 24 000 polskich jeńców wojennych pochodzenia robotniczego znajdujących się w sowieckiej niewoli w 1920 r., komunistom udało się nawrócić na komunizm jedynie 123 z nich (Wandycz 1968). W 1940 r. spośród wielu tysięcy polskich oficerów w sowieckiej niewoli tylko 15 przeszło na komunizm (Sword 2014).
• Kolejnym przykładem są komunistyczne oddziały GL-AL, które pomimo sowieckiego wsparcia i sowieckiej agitacji miały znikomą liczbę członków (5 000-6 000 członków wiosną 1944 r.: Chodakiewicz 1997, t. 1). Natomiast Narodowa Organizacja Wojskowa (NOW) liczyła ponad 150 000 członków już w maju 1942 r. (Pilaciński 1976). Ruch partyzancki NSZ liczył 80 000 członków do końca 1943 r. (Gniadek-Zieliński 2017, s. 231), a wkrótce potem ponad 100 000 (tamże, s. 602).
• Komunizm został narzucony Polsce przez ZSRR, a nie przez jakąś malutką grupę polskich komunistów. W 1944 r. Armia Czerwona, SMERSH i NKWD sterroryzował Polskę do poddania się (Persak i Kamiński 2005, s. 222).
• Tylko w latach 1945-1948 komuniści zamordowali ponad 30 000 Polaków (Naimark 1998) i skazali 100 000-150 000 Polaków na długie kary więzienia (Szonert 2008).
• Komunistyczne rządy nad Polską nie były wynikiem żadnej wojny domowej. Stalin oświadczył w październiku 1944 r., że bez obecności Armii Czerwonej nowa komunistyczna władza w Polsce nie przetrwałaby tygodnia! (Żebrowski 2018, s. 226).
• Kpinowe wybory ze stycznia 1947 r., które oficjalnie wyniosły komunistów do władzy w Polsce, zostały nie tylko sfałszowane, ale Józef Światło (Izaak Fleischfarb) sam zaangażował się w proces fałszowania (Błażyński 1985).
Źródło: JewsandPolesDatabase.org
Adamczyk. 2004. When God Looked the Other Way, pp. 33-35
Anders. 1949. An Army in Exile, p. 73
Besancon. 2007. A Century of Horrors, p. 5, 7
Blazynski. 1985. Mowi Jozef Swiatlo, p. 199
Chodakiewicz. 1997. Tajne Oblicze GL-AL i PPR, p. 23, 64, 83
Courtois. 1999. The Black Book of Communism, p. 4, 23
Czapski. 1952. The Inhuman Land, photos facing p. 177 and p. 192
Davies. 2006. No Simple Victory, pp. 472-473
Dreyfus. 2014. Human Remains and Mass Violence, p. 193
Ekart. 1954. Vanished Without a Trace, p. 227
Gigliotti 2020. A Companion to the Holocaust, p. 667
Glaser and Possony. 1979. Victims of Politics, p. 39
Gniadek-Zielinski. 2017. Narodowe Sily Zbrojne 1942-1947, p. 231, 602
Gonshak, 2015. Hollywood and the Holocaust, pp. 314-315
Gross. 2015. As the Witnesses Fall Silent, p. 294
Hoss. 1996. Death Dealer, pp. 168-169
IHRA. 2021. Understanding Holocaust Distortion, p. 9
Jasiewicz. 2009. Rzeczewistosc Sowiecka 1939-1941, p. 150
Kemp-Welch. 1990. Stalinism in Poland, p. 18
Kershaw. 1997. Stalinism and Nazism, pp. 88-89
Knowlton. 1993. Forever in the Shadow of Hitler, pp. 64-65, 153, 218
Lisiewicz. 1949. Destiny Can Wait, p. 29
Lochner. 1942. What About Germany?, p. 19
Miszalski. 2017. Zydowskie Lobby Polityczne w Polsce, p. 195
Naimark. 1998. The Establishment of Communist Regimes in Eastern Europe, 1944-1989, p. 94
Novis-Deutsch. 2023. Sites of Tension, p. 225, 375
Orenstein. 1987. I Shall Live, p. 149
Persak and Kaminski. 2005. A Handbook of Communist Security Apparatus in East Central Europe, 1944-1989, p. 222
Pilacinski. 1976. Narodowe Sily Zbrojne, p. 92
Roszkowski. 2016. Communist Crimes, pp. 259-260
Sikorski and Sikorska. 1946. The Dark Side of the Moon, p. 21
Solzhenitsyn. 1975. The Gulag Archipelago Two (1918-1956), p. 54, 91, 199, 221, 463
Sommer. 2014. Operacja Antypolska NKWD 1937-1938, pp. 246-247
Sword. 2014. Deportation and Exile, p. 232
Szonert. 2008. Null and Void: Poland, p. 126
Szonert-Binienda. 2012. Was Katyn Genocide? CASE WESTERN RESERVE JOURNAL OF INTERNATIONAL LAW 44(3)633-717
Todorov. 2000. Facing the Extreme, pp. 133-134
Wandycz. 1968. Soviet-Polish Relations 1917-1921, p. 230
Yakovlev. 2002. A Century of Violence in Soviet Russia, p. 234
Zebrowski. 2018. O Najnowszej Historii Polski 1939-1989, p. 226
Zebrowski. 2021. Przeciwko Polskiej Walczacej, p. 53
