- Zaprzeczanie faktu zydokomunę, że „żydowscy komuniści nie byli prawdziwymi Żydami” jest śmieszne. Kim oni byli? Marsjanami? To nie jest nawet samospójne. Żyd uznany za apostatę nadal jest Żydem (Zborowski 1952), a Żyd, bez względu na to, jak daleko jest od judaizmu, nadal posiada PINTELE YID (iskrę żydowskości), którą można rozniecić w otwartą żydowskość (Telushkin 2014, s. 23).
- Tak, żydowscy komuniści są w pełni Żydami. W rzeczywistości żydowski komunista Deutscher (1982, s. 51, 54) ukuł termin „nieżydowscy Żydzi” dla nietradycyjnych Żydów, którzy byli komunistami.
- Żydowski komunizm nie musiał też oznaczać całkowitego odrzucenia tradycyjnych żydowskich zwyczajów. Na przykład żydowski potwór komunistyczny Jakub Berman, za zgodą komunistów, wziął ślub w religijnej ceremonii żydowskiej, a Dovid Sfard mógł odmówić kadisz na pogrzebie swojego ojca (Gradzka-Rejak 2017).
- Komórki komunistyczne na przedrewolucyjnej Białorusi nie ograniczały się do świeckich Żydów. Ci żydowscy komuniści wywodzili się ze środowisk religijnych (Sloin 2017, s. 44-45). W rzeczywistości wielu radzieckich chasydów stało się aktywnymi komunistami (Biale 2017).
- W przeciwnym razie Żydzi stali się współczesnymi Marranos, często praktykując elementy tradycyjnego judaizmu prywatnie, podczas gdy publicznie funkcjonowali jako uniwersalni komuniści (Bemporad 2013, s. 142).
- Ogólnie rzecz biorąc, żydowscy komuniści nie porzucili judaizmu: Przedefiniowali swój judaizm tak, by pasował do komunizmu. Dotyczyło to zarówno żydowskich komunistów w diasporze (Hoffman i Srebrnik 2016), jak i sowieckich żydowskich komunistów (Shternshis 2006, s. 27, 39).
- Negacjonalizm Zydokomuny, mówiący, że żydowscy komuniści byli generalnie odrzucani przez społeczność żydowską, jest nonsensem. Znani żydowscy komuniści byli grzebani na żydowskich cmentarzach (Kugelmas i Boyarin 1998; Webber 2009), a państwo Izrael uznało żydowskich komunistów za prawdziwych Żydów, dając tym samym schronienie i immunitet przed ściganiem tym żydowskim mordercom (Płużański 2011).
- Wybielające stwierdzenia Zydokomuny, że żydowscy komuniści „nie zrobili nic specyficznie żydowskiego” jest farsą. Jakim aktem magii żydowscy komuniści tymczasowo przestali być „specyficznie żydowscy” podczas popełniania komunistycznych zbrodni?
- Rozważmy żydowski apologetyczny argument, że „tylko żydowskie jednostki” (a nie Żydzi jako całość) powinny być obwiniane za żydowski komunizm. To „rozsądne” stwierdzenie zostało zdemaskowane jako oszustwo przez histeryczne żydowskie odrzucenie Polskiej Ustawy o Zwalczaniu Zniesławienia z 2018 r. (np. Beorn 2018). Ustawa ta po prostu stwierdza, że tylko Polacy (a nie naród polski) mogą być obwiniani o „współudział w Holokauście”. Tak więc, Żydzi, skończcie z samolubną podwójną moralnością w stylu talmudycznym. Albo odpowiedzialność zbiorowa dotyczy zarówno Żydów, jak i Polaków, albo tylko odpowiedzialność indywidualna dotyczy zarówno Polaków, jak i Żydów.
- Usprawiedliwienie „chęci lepszego świata” dla Żydów wspierających zbrodniczy ruch (komunizm) jest frywolny. Kto nie chce lepszego świata? Używając tej samej logiki, niemieckie poparcie dla innego zbrodniczego ruchu (nazizmu), oparte na ich wizji lepszego świata, byłoby równie uzasadnione.
- Usprawiedliwienia dla żydowskiego komunizmu typu „Żydzi mieli źle” lub „Żydom odmówiono możliwości” nie mają uzasadnienia. Dalecy od bycia tłumionymi, Żydzi odegrali ważną rolę w industrializacji carskiego imperium rosyjskiego w dekadach poprzedzających rewolucję rosyjską (Sloin 2017, s. 94).
- Ponadto wiele narodów borykało się z ubóstwem, niesprawiedliwością i brakiem możliwości, a mimo to nie wykorzystywało tego jako pretekstu do wspierania zbrodniczego ruchu komunistycznego. Jak na ironię, według żydowskiego komunisty Deutschera (1982, s. 63), Żydom w carskiej Rosji powodziło się lepiej niż rosyjskim i polskim chłopom. Tak więc, jeśli w ogóle, Żydzi byli najmniej usprawiedliwieni w zwróceniu się ku komunizmowi!
- „Żydzi mieli źle” jest jedynie słusznym usprawiedliwieniem dla żydowskiego komunizmu w taki sam sposób, w jaki „Niemcy mieli źle” (jak z powodu Wersalu) jest słusznym usprawiedliwieniem dla Niemców zwracających się ku nazizmowi. Aby być konsekwentnym, moglibyśmy pośmiertnie ułaskawić Hitlera i wymazać Holokaust z pamięci publicznej.
- „Walka z antysemityzmem” jest obłudną wymówką dla judeobolszewizmu. Śpiewak (2012), negacjonista żydokomuny, przyznaje jednak, że w 1939 r. sowieccy władcy Kresów zakazali szabatu i aresztowali rabinów oraz studentów jesziwy [zob. też Bemporad 2013, s. 31]. Żydzi nigdy nie przestali narzekać na polski antysemityzm, zarówno wtedy, jak i teraz. Jednak o komunistycznym antysemityzmie wtedy prawie nie usłyszano od Żydów! W rzeczywistości Żydzi generalnie zaczęli mówić nieprzychylnie o Związku Radzieckim dopiero kilkadziesiąt lat później – po tym, jak komunizm przestał służyć żydowskim interesom.
- Żydzi nie zwrócili się ku komunizmowi z powodu rozpaczliwej biedy. Większość żydowskich elit komunistycznych pochodziła z zamożnych środowisk (Bermant 1977), a większość z nich, jeśli nie wszyscy, miała wyższe wykształcenie (Gradzka-Rejak 2017, s. 342-344).
- Komuniści byli elitą rządzącą, a nie przede wszystkim działaczami klasy robotniczej. W rzeczywistości tak duża część komunistycznej elity nie wywodziła się z klasy robotniczej, że Lenin oświadczył, iż świadomość klasowa nie powstaje spontanicznie w proletariacie, ale musi zostać wprowadzona z zewnątrz (Leggett 1981). Innymi słowy, robotnicy muszą być indoktrynowani.
- Liczba żydowskich komunistów jest zaniżona, ponieważ wielu z nich było krypto-Żydami, co przyznał negacjonista zydokomuny Gerrits (2009). W rzeczywistości władze komunistyczne wielokrotnie zachęcały Żydów do ukrywania swojej żydowskości poprzez zmianę nazwiska (Schatz 1991). Szczegółowe informacje na temat wielu krypto-Żydów naśladujących Polaków wśród żydowskich komunistów w Polsce można znaleźć w Zaorska (2019). Jednak dziś słyszymy tylko skargi, gdy Polacy podejrzewają żydowskie pochodzenie jakiegoś wątpliwego „polskiego” polityka.
- Czołowi żydowscy komuniści Jakub Berman i Roman Werfel twierdzili, że masowa nadwyżka Żydów w „polskim” rządzie komunistycznym narzuconym przez Sowietów wynikała z faktu, że polscy intelektualiści odmawiali wspierania komunizmu (Torańska 1987). Wzmacnia to fakt, że „polski” rząd komunistyczny był czymś żydowskim i czymś obcym dla Polski.
- UWAGA: Historyk Brenner (2022) wzywa historyków, by przestali udawać, że żydowscy rewolucjoniści nie istnieli. Wreszcie trochę obiektywizmu ze strony historyka!
- Żydowskie usprawiedliwienie „strachu przed nazistami” za wspieranie komunizmu to nonsens. Żydowski sojusz z komunizmem rozpoczął się na długo przed istnieniem nazistów i trwał jeszcze długo po ich odejściu.
- Żydowskim usprawiedliwieniem dla bycia proradzieckim w 1939 r. jest „śmiertelny strach przed nazistami”. Całkowicie fałszywe. Holokaust miał się rozpocząć dopiero za dwa lata, a większość Żydów nawet lekceważyła doniesienia prasowe o nazistowskich prześladowaniach Żydów (Schoenfeld 1985; Wallach 2006). W rzeczywistości Żydzi mieli zakorzenione przekonanie, że Niemcy byli bardzo cywilizowanym narodem (Wells 1963).
- Co najmniej kilkadziesiąt tysięcy żydowskich uchodźców dobrowolnie przeniosło się z okupowanej przez Sowietów Polski do okupowanej przez nazistowskie Niemcy Polski w 1939 roku (Edele 2017). Gdyby istniał wówczas „śmiertelny żydowski strach przed nazistami”, byłoby to nie do pomyślenia!
- Żydzi twierdzą nawet, że wspierali Sowietów „ponieważ bali się pogromów”. To niepoważne usprawiedliwienie oznaczałoby, że gojów można usprawiedliwić za dokonywanie pogromów, „ponieważ bali się żydowskiego wyzysku ekonomicznego”.
- Podczas paktu Ribbentrop-Mołotow (1939-1941) żydowscy komuniści oświadczyli, że wojna Hitlera ich nie dotyczy (Rubenstein 1992). To tyle, jeśli chodzi o propagandę cnoty żydowskich komunistów „walczących z faszyzmem”!
- Żydzi usprawiedliwiają swoje poparcie dla komunizmu mówiąc, że „sprzyjał on żydowskiemu awansowi” i „tworzył kariery dla Żydów”. Wreszcie trochę szczerości. Ale jeśli samorozwój usprawiedliwia wspieranie komunistycznej przestępczości, to Niemcy mogą zgodnie z prawem użyć tej samej wymówki do wspierania nazistowskiej przestępczości (Berger 2012). Ponownie, bądźmy konsekwentni.
- Hitler uważał, że Żydom brakowało moralnych i duchowych ideałów innych narodów, a zależało im jedynie na powiększaniu żydowskiego bogactwa, władzy i przywilejów (Steinweis 2006). Porównajmy to teraz z żydowskiej uczonej Shternshis (2006, s. 3), który zauważyła, że Żydom nie przeszkadzał wojujący ateizm sowieckich rządów komunistycznych, o ile realizowały one obiecany żydowski samorozwój.
- Weźmy pod uwagę rządzoną przez Sowietów Litwę (1939-1941). Żydom nie przeszkadzało, że komuniści nacjonalizowali produkcję i konfiskowali żydowskie przedsiębiorstwa, dopóki dawali Żydom władzę polityczną („równe prawa”) kosztem Litwinów. Następnie Litwini odwdzięczyli się i zapewnili sobie litewską władzę polityczną („równe prawa”) kosztem Żydów, współpracując z nazistowskimi niemieckimi najeźdźcami (Koniuchowsky 2020). Oko za oko…
Źródło: Jewsandpolesdatabase.org
Bemporad. 2013. Becoming Soviet Jews, p. 31, 142
Beorn. 2018. The Holocaust in Eastern Europe, p. 279
Berger. 2012. The Holocaust, Religion, and the Politics of Collective Memory, p. 78
Bermant. 1977. The Jews, p. 160
Biale. 2017. Hasidism, p. 590
Brenner. 2022. In Hitler’s Munich, p. 6
Deutscher. 1982. The Non-Jewish Jew, p. 51, 54, 63
Edele. 2017. Shelter From the Holocaust, pp. 250-251
Gerrits. 2009. The Myth of Jewish Communism, p. 24, 117
Hoffman and Srebrnik. 2016. A Vanishing Ideology, p. 4
Gradzka-Rejak. 2017. Elity i Przedstawiciele Spolecznosci Zydowskiej Podczas II Wojny Swiatowej, pp. 342-344
Koniuchowsky. 2020. The Lithuanian Slaughter of Its Jews, p. 315
Kugelmas and Boyarin. 1998. From a Ruined Garden, p. 23
Rubenstein. 1992. After Auschwitz, p. 151
Pluzanski. 2011. Bestie Mordercy Polakow, p. 296, 375, 399-403
Schatz. 1991. The Generation, pp. 184-185, 213-214, 365
Schoenfeld. 1985. Holocaust Memoirs, pp. 38-39
Shternshis. 2006. Soviet and Kosher, p. 3, 27, 39
Sloin. 2017. The Jewish Revolution in Belorussia, pp. 44-45, 94
Spiewak. 2012. Zydokomuna, p. 185
Steinweis. 2006. Studying the Jew, p. 8
Telushkin. 2014. Rebbe. p. 23, 229-230
Toranska. 1987. Them: Stalin’s Polish Puppets, p. 121
Wallach. 2006. Bitter Freedom, p. 117
Webber. 2009. Rediscovering Traces of Memory, pp. 44-45
Wells. 1963. The Janowska Road, pp. 34-35
Zaorska. 2019. Poznaj Ich Prawdziwe Nazwiska, p. 100
Zborowski. 1952. Life is With People, p. 424
