• Zgodnie z Talmudem Babilońskim (Barilan 2013), Żyd nie musi ryzykować własnego życia, aby ratować życie innej osoby. Ale Polacy są upominani, że mają „moralny obowiązek” ratowania żydowskiego życia bez względu na wszystko. Jest to ta sama stara judeo-rasistowska talmudyczna podwójna moralność.
• Tak więc „większość Polaków była obojętna”, ponieważ „Żydzi byli poza sferą moralnych zobowiązań Polaków” (Engel 2014, s. 203-204). Chutzpah! A kiedy Żydzi kiedykolwiek odkryli, że Polacy mają miejsce w „żydowskiej sferze moralnych zobowiązań”? Żydzi byli prawdopodobnie również obojętni wobec innych Żydów (Golfard 2011).
• Odwieczna żydowska teza o nieistotności polskiej pomocy dla Żydów nie była podzielana przez tych, którzy wiedzieli najlepiej—niemcy nazisci (Żaryn 2019, s. 187).
• Żydowskie insynuacje, że Polska nie ma prawa honorować swoich ratowników tylko dlatego, że było ich „tak niewielu”, mają tyle samo sensu, co stwierdzenie, że politycy nie mają prawa przyznawać medali dzielnym żołnierzom, ponieważ „tak niewielu” żołnierzy jest wyjątkowo odważnych. Heroizm musi być wyjątkowy!
• Żydowskie insynuacje, że niemiecka kara śmierci była nieistotna opierają się na fałszywych ekwiwalentach. Pudełko amunicji podlega karze śmierci, ale w przeciwieństwie do ukrytego Żyda, pudełko amunicji nie musi jeść (Skinner 2011).
• Standardowe sformułowanie „większość Polaków była gapiami” (Morina 2019) jest judeo-rasistowskie. Sugeruje ono, że Polacy nie cierpieli, i byli jedynie widzami „prawdziwego” cierpienia – tylko Żydów.
• Trochę historii: Żydzi po raz pierwszy zażądali separatyzmu i autonomii od nowych nazistowskich niemieckich zdobywców Polski, a Niemcy cynicznie zagrali, zezwalając na utworzenie Judenratu (Friedman 1980). Żydzi skutecznie zawarli swój własny pokój z Niemcami, podkreślając tym samym żydowskie tendencje separatystyczne, i alienując Żydów od Polaków i Polski.
• Co więcej, grupy Żydów na wolności często nawet nie potrzebowały Niemców do ich pilnowania (Braatz 2011, s. 133; Gray 2006, s. 162; Poliakov 1956, s. 226). W przeciwieństwie do Polaków, Żydzi nie przeciwstawiali się Niemcom nawet symbolicznie, na przykład poprzez graffiti (Reicher 2013). Ten wzorzec służalczego zachowania Żydów zniechęcał Polaków do solidarności z Żydami. W szerszym kontekście, Żydzi mieli długą historię antypolskiego germanofilstwa (Prusin 2010).
• Żydzi długo nie wierzyli w rzeczywistość rozwijającego się Holokaustu („Niemcy nie mogą być aż tak źli”) (Arad 1999; Donat 1978; Eisner 1996, Greif 2005, Lubetkin 1981). Co więcej, Żydzi na samych pociągach przeznaczonych do niemieckich obozów zagłady pogardliwie odrzucali polskie ostrzeżenia (Arad 1999, Bem 2010, Zabecki 1977).
• Żydowskie insynuacje, że więcej Polaków zabijało lub denuncjowało zbiegłych Żydów niż ich ratowało, są bezpodstawne. Ale co jeśli? Naturalne zachowanie (wykonywania drakońskich niemieckich rozkazów denuncjowania lub zabijania zbiegłych Żydów) powinno być bardziej powszechne niż nienaturalne zachowanie (odważne przeciwstawianie się niemieckim rozkazom i ratowanie Żydów).
• Kreatywne żydowskie insynuacje, że Polacy zabili więcej Żydów niż Polacy zabili Niemców, są bezpodstawne. Ale co by było gdyby? Polacy musieli poddawać się uzbrojonym Niemcom konfiskującym polskie mienie, ale mogli zabijać nieuzbrojonych żydowskich bandytów, którzy kradli polskie mienie. Duża różnica.
• Żydowskie oskarżenia, że polscy ratownicy bali się później ujawniać swoje akcje ratunkowe, z powodu powszechnego antysemityzmu, są nonsensem. Polscy ratownicy utrzymywali niski profil w obliczu narzuconego przez Sowietów komunistycznego rządu marionetkowego, ponieważ był on podejrzliwy wobec każdego, kto przejawiał aktywistyczny sposób myślenia (Batalion 2021).
• Żydowskie insynuacje, jakoby masy Polaków wiwatowały na cześć śmierci Żydów (np. scena „Do widzenia Żydzi!” w filmie LISTA SCHINDLERA, którą obejrzały setki milionów ludzi), to obrzydliwe kłamstwo. Według naocznych żydowskich źródeł (Kaplan 1999; Perechodnik 1996; Pinkus 1990, Shatyn 1985) większość Polaków wyrażała co najmniej cichą cześć dla skazanych na zagładę Żydów.
• Ukrywanie zbiegłych Żydów było bardzo trudne. Samonarzucony żydowski apartheid był tak wyraźny, że według słynnego żydowskiego pisarza Isaaca Bashevisa Singera 2,5 miliona z 3 milionów polskich Żydów nie potrafiło napisać ani jednej litery po polsku! (Żaryn 2019, s. 30). Ci nieliczni zbiegli Żydzi, którzy mówili nienaganną polszczyzną i mieli aryjski wygląd, często zdradzali swoją żydowskość poprzez maniery (Gat 2014).
• Żydowskie oskarżenia o „polską chciwość i antysemityzm”, o żądanie zapłaty za pomoc, są ohydne. Polacy mieli pełne prawo domagać się zapłaty, ponieważ żyli w miażdżącej biedzie i byli narażeni na ryzyko utraty życia (Weinstein 2005, s. 94-95). Zabawne, że Żydzi nigdy nie narzekają na duńskich ratowników, którzy, mimo że mieli znacznie łatwiej, wymagali znacznych sum pieniędzy, aby ratować swoich Żydów (Yahil 1984).
• Polskie SZMALCOWNIKI szantażowały zbiegłych Żydów. I co z tego? Zbiegli Żydzi również szantażowali innych zbiegłych Żydów (Donat 1988). A zbiegli Żydzi obawiali się zdemaskowania przez „niewłaściwych” Żydów, tak jak obawiali się zdemaskowania przez „niewłaściwych” Polaków (Eber 2004).
• Żydzi deprecjonują ZEGOTĘ jako klikę kierowaną przez garstkę idealistów. Tak nie było. Była to wyrafinowana polska organizacja podziemna, która istniała w wielu miastach (Friedman 1954, s. 299; Mayer 2010, s. 196).
• Niektórzy Żydzi odmówili pomocy oferowanej przez Irenę Sendlerową, twierdząc, że sami poradzą sobie z Niemcami, tak jak radzili sobie z gojowskimi władcami w całej historii (Harrison 2010). Wielu wysoko postawionych Żydów odmówiło polskiej pomocy (Friedman 1954, s. 138, 172).
• Aktywny polski dyplomata Aleksander Ładoś uratował życie co najmniej 2000 Żydów, ale Yad Vashem go odrzucił (Moorhouse 2023).
• Odważna inicjatywa Jana Karskiego została zlekceważona przez prominentnych Żydów, takich jak sędzia Felix Frankfurter, Nahum Goldman, Chaim Weizmann, Dawid Ben Gurion itp. (Power 2013). Jednak badacz Holokaustu Engel (1990) ma czelność narzekać, że Karski nie przedkładał swoich wysiłków na rzecz Żydów nad wysiłki na rzecz podbitej Polski.
• Brytyjska cenzura, a nie polska obojętność czy antysemityzm (jak zarzuca Engel 2014), uniemożliwiła polskiemu rządowi emigracyjnemu w Londynie bardziej wyraziste wyrażanie co wiedział na temat rozwijającego się Holokaustu (Fleming 2014). Te międzynarodowe polskie ostrzeżenia zostały uznane przez Goebbelsa za wystarczająco poważne, aby przedyskutować w swoim wewnętrznym kręgu – jak najlepiej im przeciwdziałać (Semmler 1947).
• Insynuacja, jakoby endecy sprzeciwiali się pomocy dla Żydów jest fałszywa (IPN 2006).
• Żydowskie oskarżenia są bardzo ogólnikowe. „Polacy nie zrobili nic nadzwyczajnego, aby złagodzić Holokaust” można równie dobrze powiedzieć o Żydach na Zachodzie (Lacquer 1998).
• Żydowska presja rówieśnicza jest polonofobiczna. Kiedy bogaty uratowany Żyd, Zygmunt Rolat, chciał wznieść pomnik w pobliżu Muzeum POLIN, aby uhonorować polskich ratowników, inni Żydzi naciskali na niego, aby tego nie robił, i to pod śmiesznymi pretekstami (Zubrzycki 2022).
• Wymuszona przez Żydów polonofobia wpływa również na ocalałych z Holokaustu, aby nie pisali „zbyt pozytywnie” o Polakach (Redlich 2002).
Źródło: Jewsandpolesdatabase.org
Arad. 1999. Belzec, Sobibor, Treblinka, p. 242, 377
Barilan. 2013. Jewish Bioethics, p. 120
Batalion. 2021. The Light of Days, pp. 418-419
Bem. 2010. Sobibor, p. 240
Braatz. 2011. From Ghetto to Death Camp, p. 133
Donat. 1978. The Holocaust Kingdom, p. 103
Donat. 1988. The Death Camp Treblinka, p. 142
Eber. 2004. The Choice, p. 130
Eisner. 1996. The Survivor of the Holocaust, p. 98, 118
Engel. 1990. The Western Allies and the Holocaust. HOLOCAUST AND GENOCIDE STUDIES 5(4)363-380
Engel. 2014. In the Shadow of Auschwitz, p. 202-204, 209
Fleming. 2014. Auschwitz, the Allies, and Censorship of the Holocaust, pp. 266-268
Friedman. 1954. Martyrs and Fighters, p. 138, 172, 299
Friedman. 1980. Roads to Extinction, p. 541
Gat. 2014. Not Just Another Holocaust Book, p. 205-206
Golfard. 2011. The Diary of Sam Golfard and the Holocaust in Galicia, pp. 64-65
Gray. 2006. For Those I Loved, p. 162
Greif. 2005. We Wept Without Tears, p. 164, 243, 324
Harrison. 2010. The Courageous Heart of Irena Sendler (DVD)
IPN. 2006. Polacy i Zydzi Pod Okupacja Niemiecka, 1939-1945, pp. 375-380
Kaplan. 1999. Scroll of Agony, p. 82
Lacquer. 1998. The Terrible Secret, p. 122
Lubetkin. 1981. In the Days of Destruction and Revolt, p. 103
Mayer. 2010. Life in a Jar, p. 196
Moorhouse. 2023. The Forgers, p. 279
Morina. 2019. Probing the Limits of Categorization, p. 24, 346
Paulsson. 1995. The Bridge Over the Oresund. JOURNAL OF CONTEMPORARY HISTORY 30(3)458
Perechodnik. 1996. Am I a Murderer? p. 41, 55
Pinkus. 1990. The House of Ashes, pp. 109-110
Power. 2013. A Problem From Hell, p. 34
Prusin. 2010. Lands Between, p. 93
Poliakov. 1956. Harvest of Hate, p. 226
Redlich. 2002. Together and Apart in Brzezany, p. 22, 169
Reicher. 2013. Country of Ash, p. 133
Semmler. 1947. Goebbels, the Man Next to Hitler, pp. 117-118
Shatyn. 1985. A Private War, p. 42, 121
Skinner. 2011. Irena Sendler: In the Name of Their Mothers (DVD)
Weinstein. 2005. Quenched Steel, pp. 94-95
Yahil. 1984. The Rescue of Danish Jewry, p. 261
Zabecki. 1977. Wspomnienia Dawne i Nowe, p. 40
Zaryn. 2019. Poland in the Face of the Holocaust, p. 30, 187
Zubrzycki. 2022. Poland’s Jewish Revival, p. 109
