• Pogrom jest mistyfikacją i upolitycznieniem Żyda jako wiecznej ofiary. Kiedy 100 Żydów zostaje zabitych, to jest to pogrom, a kiedy jakieś żydowskie mienie zostaje uszkodzone, bez strat w ludziach, to też jest to pogrom! (Dekel-Chen 2010, s. 21)
• Żydowska mentalność ofiary opiera się na żydowskiej idei, że Żydzi są moralnie lepsi od gojów i że goje są z natury brutalni (Lazare 1903, s. 105; Steinlauf 1997, s. 6; Zborowski 1952, s. 152).
• Śmiertelne zamieszki etniczne są powszechną cechą ludzkich społeczeństw (Dekel-Chen 2010, s. 6-7), ale tylko Żydzi są uprzywilejowani specjalnym terminem — pogrom — dla swoich ofiar. Nikt inny nie jest.
• Grupy Żydów często stosowały przemoc wobec innych grup Żydów (Fishman 2005; Grodzinsky 2004; Halkin 2014; Hoffman 1998; Nalewajko-Kulikov 2020; Portnoy 2017; Tracy 2007; Ury 2012), ale nigdy nie nazywano ich pogromami i nigdy nie nadawano im rozgłosu. To nie pasuje do narracji!
• Co więcej, upamiętnianie przemocy między Żydami a gojami zawsze służy Żydom. Istnieje pomnik 46 ofiar pogromu kieleckiego, ale nie ma pomnika 500 Polaków zabitych przez władze carskie z powodu celowych działań żydowskich agitatorów w rewolucji 1905 r. (Unszlicht 1912).
• Żydzi zawsze narzekają, że są kozłami ofiarnymi, a jednak cały czas robią kozły ofiarne z innych, w tym z Kościoła. Faktem jest, że święta chrześcijańskie nie powodowały pogromów: Stworzyły one karnawałową atmosferę, która ułatwiła pojawienie się pogromów opartych na różnych wcześniej istniejących żydowsko-gojowskich napięciach (Klier 2011). [Od czasów biblijnych (Mateusza 26:5) zdawano sobie sprawę, że festiwale ułatwiają zamieszki].
• Nieliczni, ale tylko nieliczni, żydowscy badacze (Baron 1964) zakwestionowali koncepcję lachrymose history [łzawiąca historia]–zwyczajową narrację, że Żydzi byli i są wiecznymi ofiarami.
• Słynny postępowy średniowieczny rabin Mojżesz Majmonides naprawdę zamistyfikował Żyda jako ofiarę. Ogłosił on, że każdy zamordowany Żyd powinien być uznany za żydowskiego męczennika (Grubszteyn 1971), nawet jeśli nie ma dowodów na to, że jego śmierć miała cokolwiek wspólnego z jego żydowskością!
• Masowe chrześcijańskie mordy na Żydach w Jerozolimie w 1099 r. podczas wypraw Krzyżakow to fikcja (Abulafia 2002).
• Żydzi dokonujący mordów rytualnych, rzekomy czynnik wywołujący pogromy, mają pewne podstawy w faktach, jak wykazał żydowski uczony Toaff (2014; zob. także Lazare 1903, s. 131). Żydzi oczerniali i cenzurowali Toaffa. Żydowskie bycie ofiarą jest świętą krową, której nie można kwestionować, nawet w przypadku wydarzeń sprzed wieków.
• Procesy o mordy rytualne są wyolbrzymiane. Było ich zaledwie 70-80 w całej Rzeczypospolitej Polskiej na przestrzeni kilku stuleci (Maciejko 2011).
• Opowieści porównywalne z mordem rytualnym szły w obie strony. Żydzi nauczali o Cyganach porywających żydowskie dzieci (Mielnicki 2000, s. 40; Wells 1963, s. 15; Zborowski 1952, s. 91).
• Liczba ofiar pogromu podczas powstania Chmielnickiego w 1648 r., monstrualnie zawyżona przez Żydów nawet do setek tysięcy, pochłonęła 14 000 żydowskich istnień (Petrovsky-Shtern 2014), co stanowi niewielki ułamek mieszkających tam Żydów.
• Żydzi potrafią wymyślać pogromy z powietrza, jak w Nowym Jorku w 1906 roku. Żydowscy „naoczni świadkowie” krzyczeli o amerykańskich nauczycielach podrzynających gardła żydowskim dzieciom, a tysiące Żydów nie tylko w to uwierzyło, ale wpadło w masową antygojowską histerię (Ribak 2008).
• Pogromy w carskiej Rosji nie były sentymentem. Zbiegły się one w czasie z konkretnymi latami (1881-1882, 1903-1906, 1917-1921), w których Żydzi w pełni korzystali ze swojej władzy i przywilejów, domagając się szybkiego zwrotu pożyczek od chłopów (Grosfeld 2020).
• Żydzi cały czas robią kozłem ofiarnym Kościoła i rządu carskiej Rosji. Oni fałszywie oskarżają ich o próbę umocnienia swojej władzy poprzez podburzanie mas przeciwko Żydom. Jest to bzdura (Klier 2011).
• W rosyjskiej wojnie domowej (1918-1921) zginęło tylko 31 071 Żydów (co samo w sobie jest przesadzone) (Gergel 1950) w porównaniu z rażąco wyolbrzymionymi liczbami sięgającymi nawet 300 000 (Veidlinger 2021, s. 5). Inne grupy (na przykład Ormianie i mennonici) również zostały zamordowane za to, kim były (Veidlinger 2021, s. 16). W sumie miliony nie-Żydów również zginęły w rosyjskiej wojnie domowej, ale słyszymy tylko o Żydach.
• Wokół I wojny światowej rozpowszechniano greuelpropagandę (propagandę okropności). Około 1918 r. nowe państwo polskie zostało poddane międzynarodowej, dobrze zorganizowanej żydowskiej kampanii oszczerstw (Machray 1932), składającej się ze sfabrykowanych dziesiątek tysięcy Żydów zabitych przez Polaków w masowych pogromach.
• Gazety, antycypując ciągłe nagłaśnianie ofiar, jakie stało się udziałem Żydów kilkadziesiąt lat po niemieckim Holokauście, oskarżyły nawet Polskę o chęć eksterminacji Żydów! (Kapiszewski 2004, s. 64).
• Zgodnie z zamierzeniami, te zorganizowane szkalowanie zaszkodziło Polsce (Fisher 1928; Lewinski-Corwin 1917). Przesłanie było jasne: Polacy byli zbyt prymitywnym ludem, by zasługiwać na miano narodu!
• Henry Morgenthau (1922, 415), wysoki rangą Żyd w administracji Wilsona, został wysłany do Polski. Zbadał on dowody i solidnie obalił tę wielką hucpę pogromową.
• Amerykańscy Żydzi nie byli zadowoleni! Demonizowali Morgenthaua (Rabinowicz 1965; Weiss 2011) za przebicie balonu Żydów-ofiar.
• Generał Józef Haller (1964) naśmiewał się z żydowskich kłamstw o tym, że dokonywał pogromów. Zażądał nożyczek, by móc obciąć niektórym brody.
• Często wspominane pogromy ONR na Żydach w Polsce w latach 30. są znacznie upiększone i przyćmione przez żydowską przemoc komunistyczną wobec innych Żydów (Muszyński 2011; zob. też Goldstein 2016). Oczywiście nigdy o tym nie słyszymy.
• Pogrom w Przytyku (1936) został zainicjowany przez Żydów, którzy wprowadzili broń palną i zabójstwa do wcześniej nieistotnego konfliktu (Gontarczyk 2000). Dopóki Żydzi nie zaczęli strzelać, dochodziło jedynie do zwykłych pięści między polskimi przedsiębiorczymi przybyszami a istniejącymi wcześniej żydowskimi handlarzami, którzy próbowali zmonopolizować swoje zyski i przywileje ekonomiczne.
• Kilkadziesiąt lat później Żydzi byli wściekli na żydowskiego historyka Barona (1964), gdy powiedział niechcianą prawdę: międzywojenne pogromy w Polsce były znacznie przesadzone i nie były charakterystyczne dla Polski.
• Noc Kryształowa (Kristallnacht) w nazistowskich Niemczech w 1938 r. nie była spontaniczna. Preferencyjnie wymierzona była w Żydów, którzy głosowali na komunistów w wyborach w 1930 r. (Kopstein 2023, s. 69-70, 78).
• -Żydzi narzekają na trywializowanie Holokaustu przez gojów, ale sami to robią, gdy tylko służy to ich celom. Na przykład Kopstein (2018) frywolnie zestawił Holokaust z małostkowymi antyżydowskimi zamieszkami rzekomo dokonanymi przez Polaków w następstwie niemieckiej inwazji na Związek Radziecki w czerwcu 1941 roku.
• Kłamstwo o Jedwabnem, jakoby Polacy zabijali swoich żydowskich sąsiadów, zostało solidnie obalone przez znakomite badania naukowe (Sommer et al. 2015). Ale ten służący Żydom antypolski mit jest po prostu zbyt dobry dla środowisk akademickich i mediów, by z niego zrezygnować.
• Jak na ironię, masakra w Jedwabnem nie była nawet częścią Holokaustu (Kopstein 2023), mimo że jest ona zawsze włączana do Holokaustu jako część fałszywej narracji obwiniającej Polaków.
• Bezpodstawna greuelpropaganda (propagandę okropności) z czasów I wojny światowej, mówiąca o dziesiątkach tysięcy Żydów zabitych w pogromach w Polsce, odrodziła się sto lat później w postaci zmyślonej liczby 200 000 zbiegłych Żydów zabitych przez Polaków podczas Holokaustu (Grabowski 2022). Podobnie jak w przypadku kłamstwa z 1918 r., za tą fantastyczną liczbą nie stoi ani krztyna empirycznych dowodów, a jednak widzimy ją cały czas w różnych publikacjach naukowych i popularnych. Dlaczego? Bo kłamstwo powtarzane wystarczająco często staje się prawdą.
• Bez inicjatyw komunistycznej tajnej policji (UB lub Bezpieki) powojenne pogromy w Krakowie i Kielcach (a także na Słowacji i Węgrzech) nigdy by się nie wydarzyły (Patlewicz 2023). Zaangażowanie Sowietów pozostaje kwestią otwartą.
• POGROM OSTATECZNY: Niektórzy prominentni Żydzi (w tym słynny niemiecki Żyd Walther Rathenau) ostrzegali, że masowy żydowski współudział w komunistycznym ujarzmieniu ludu wyzwoli niewyobrażalną falę zemsty – pogrom na niespotykaną dotąd skalę (Devereux 1922; Sarolea 1924). Dwadzieścia lat później stało się to w formie Holokaustu.
Źródło: jewsandpolesdatabase.org
Abulafia. 2002. Religious Violence Between Christians and Jews, p. 4
Baron. 1964. History and Jewish Historians, p. 88
Dekel-Chen. 2010. Anti-Jewish Violence, pp. 6-7, p, 21
Devereux. 1922. Poland Reborn, p. 208
Fishman. 2005. East-End Jewish Radicals, pp. 259-261
Gergel. 1950. The pogroms in the Ukraine in 1918-1921. YIVO ANNUAL OF JEWISH SOCIAL SCIENCE V: 248
Goldstein. 2016. Twenty Years With the Jewish Labor Bund, pp. 171-173, 197-199, 319-321
Gontarczyk. 2000. Pogrom?, p. 135
Grabowski. 2022. Estimates of the Losses of Polish Jews in Hiding, 1942-1945. JOURNAL OF HOLOCAUST RESEARCH 39(1)104
Grodzinsky. 2004. In the Shadow of the Holocaust, p. 199
Grosfeld. 2020. Middleman minorities and ethnic violence. REVIEW OF ECONOMIC STUDIES 87(1)289-342
Grubszteyn. 1971. Jewish Resistance During the Holocaust, pp. 470-471
Halkin. 2004. Jabotinsky, p. 181
Haller. 1064. Jozef Haller Pamietnik, p. 246
Hoffman. 1998. Shtetl, pp. 179-181
Kapiszewski. 2004. Conflicts Across the Atlantic, p. 64
Klier. 2011. Russians, Jews, and the Pogroms of 1881-1882, p. 68, 70
Kopstein. 2018. Intimate Violence, p. 128
Kopstein. 2023. Holocaust, pp. 69-70, 78, 114
Lazare. 1903. Antisemitism, p. 105, 131
Lewinski-Corwin. 1917. The Political History of Poland, p. 566
Machray. 1932. Poland 1914-1931, pp. 119-120
Maciejko. 2011. The Mixed Multitude, p. 96
Mielnicki. 2000. Bialystok to Birkenau, p. 40
Morgenthau. 1922. All in a Life-Time, p. 415
Muszynski. 2011. Duch Mlodych, pp. 82-87
Nalewajko-Kulikov. 2020. A Citizen of Yiddishland, p. 34
Patlewicz. 2023. Pogrom w Krakowie, p. 121
Petrovsky-Shtern. 2014. Jews and Ukrainians, p. 8
Portnoy. 2017. Bad Rabbi, p. 86, 180
Rabinowicz. 1965. The Legacy of Polish Jewry 1919-1939, p. 41
Ribak. 2008. “They are Cutting the Throats of Jewish Children” AMERICAN JEWISH HISTORY 94:175-196
Sarolea. 1924. Impressions of Russia, pp. 158-159
Sommer. 2021. Jedwabne, Historyczna Prawda, Tom I and II
Steinlauf. 1997. Bondage to the Dead, p. 6
Toaff. 2014, Blood Passover, pp. 152-155
Tracy. 2007. To Speak for the Silenced, pp. 14-15
Unszlicht. 1912. O Pogromu Ludu Polskiego, p. 72
Ury. 2012. Barricades and Banners, p. 73-81-83
Veidlinger. 2021. In the Midst of Civilized Europe, p, 5, 16
Weiss. 2011. The Lemberg Mosaic, pp. 382-383
Wells. 1963. The Janowska Road, p. 15
Zborowski. 1952. Life is With People, p. 91, 152
