• Po pierwsze, „współudział w Holokauście” jest niezdefiniowany i oskarżycielski. Jak duża część miejscowej ludności, jednoznacznie solidaryzująca się z Hitlerem, musi dokonywać czynów przeciwko Żydom, aby insynuacja o „współudziale w Holokauście” była uprawniona? 1 na 100 000? 1 na 10 000? 1 na 1000? Kto o tym decyduje?
• Goebbels twierdził, że Brytyjczycy i Amerykanie potajemnie aprobowali to, co naziści robili Żydom. (Johnson 1989). Kiedy Żydzi oskarżają dziś Polaków o radość z powodu zagłady Żydów, czynią wspólną sprawę z nazistowską niemiecką propagandą!
• Nieprawdą jest, że nie było polskiego Quislinga, ponieważ Niemcy nigdy go nie chcieli. Niemcy starali się utworzyć polski rząd kolaboracyjny (Karski 1943, Markiewicz 2021, Tory 1990, Witos 1964), ale żaden Polak o znaczącej przedwojennej pozycji nie zgodził się pełnić tej roli.
• W rzeczywistości, według czołowego esesmana Schoengartha, „ani jeden Polak nie zgłosiłby się do pracy w rządzie”. (Piotrowski 1961).
• Po wojnie tylko około 21 000 Polaków zostało skazanych za kolaborację. To znikająca liczba JEDNA DZIESIĄTA JEDNEGO PROCENTA polskiej populacji. (Brechtken 2019). Niewielkość tych wyroków skazujących Polaków stało się tak pomimo faktu, że rząd komunistyczny był, jeśli w ogóle, pro-żydowski.
• Rozważmy cytowaną ostatnio przez media liczbę Żydów zabitych przez Polaków podczas okupacji niemieckiej (200 000). Czy jest ona oparta na twardych dowodach (ankietach, spisach ludności, archiwach itp.)? Nie! To fantastyczna, zmyślona liczba (Berendt 2017).
• W rzeczywistości źródła archiwalne „wiarygodnie uwierzytelniają” tylko 3000 rzekomych polskich zdrad i zabójstw zbiegłych Żydów (Gutman 1986) pod okupacją niemiecką. Dla porównania, dziesiątki tysięcy Polaków zostało zamordowanych przez Żydów po 1943 r. (przez żydowskich komunistów). (Szwagrzyk 2005).
• Wszystkie siły policyjne pod okupacją niemiecką NIE były takie same. Nie należy ich mylić. Ukraińska Hilfspolizei składała się z ochotników, którzy zgodzili się kolaborować z Niemcami. (Domanski i Majcher-Ociosy 2019). Polska Policja Granatowa składała się z poborowych, których Niemcy zmusili do służby. (Hempel 1990; Markiewicz 2021).
• Polskie działania przeciwko Żydom były mimowolne. Niemcy zmusili Policję Granatową i wójtów do wydania wszystkich zbiegłych Żydów. (Frydel 2021).
• Fakt, że Granatowa Policja czasami zabijała Żydów, nawet gdy Niemcy ich nie obserwowali, niczego nie dowodzi. Słyszałeś kiedyś o zdalnym nadzorze? Polacy byli pod ścisłymi rozkazami i ścisłą niemiecką kontrolą i nie musieli patrzeć w lufy niemieckich karabinów, aby doznać traumy! (Gieron 2017). Co więcej, Niemcy wzięli polskich zakładników, aby zapewnić całkowitą zgodność. (Gradzka-Rejak 2018).
• W skład „polskiej” Granatowej Policji wchodziło troche volksdeutschów (polskojęzycznych Niemców). (Hempel 1990). W ten sposób nazistowskie władze niemieckie ściśle monitorowały „polskiej” Policję (Polnische Polizei). Polacy z pewnością o tym wiedzieli i stosowali się do tego.
• Oskarżenia pod adresem Granatowej Policji są formułowane w zwykłej judeocentrycznej próżni kontekstualnej, w której ofiarami byli wyłącznie Żydzi. W rzeczywistości Granatowa Policja nie działała bardziej przeciwko Żydom niż przeciwko Polakom. (Domański 2020, Gradzka-Rejak 2018).
• Przekaz o tym, że „zbiegli Żydzi byli całkowicie zdani na łaskę Polaków” jest fałszywy. Duża część zbiegłych Żydów została odnaleziona bezpośrednio przez niemieckich żandarmów, którzy regularnie przeczesywali polską wieś (Gradzka-Rejak 2018).
• Denuncjatorami zbiegłych Żydów byli zazwyczaj volksdeutsche (polskojęzyczni Niemcy), raczej niż etniczni Polacy. (Frydel 2021).
• Uciekający Żydzi często uciekali się do bandytyzmu (Bechta i Zebrowski 1997, Porat 2009, Katz 2013), zmuszając głodujących Polaków do obrony poprzez denuncjowanie lub zabijanie Żydów, czasem z wyprzedzeniem.
• Zbiegli Żydzi powszechnie współuczestniczyli w komunistycznych bandach GL-AL, w rabowaniu i mordowaniu Polaków, co zostało zweryfikowane przez archiwa. (Chodakiewicz 1997). To czyniło ich uzasadnionymi celami polskiej kontragresji.
• Niemcy zmuszali schwytanych zbiegłych Żydów do ujawniania kryjówek innych Żydów (Frydel 2021), w tym kryjówek polskich dobroczyńców. Zachęciło to Polaków do denuncjacji zbiegłych Żydów, z wyprzedzeniem, aby chronić siebie.
• Ponieważ Niemcy zmuszali schwytanych zbiegłych Żydów do identyfikowania kryjówek innych zbiegłych Żydów, samo to gwarantowało niski ogólny wskaźnik przeżywalności zbiegłych Żydów, ponadto przy niewielkim ogółnem zaangażowaniu Polaków.
• Cały antysemityzm nie może być włączony do niemieckiego Holokaustu. Fakt, że niektórzy Polacy byli antysemitami niczego nie dowodzi. Bycie antysemitą nie jest równoznaczne z dążeniem do zabijania Żydów w imieniu Hitlera! Jak na ironię, wielu polskich dobroczyńców Żydów było otwarcie antysemitami (Friedman 1957).
• Pojedyncze polskie czyny przeciwko Żydom nic nie znaczą. Żydzi nie byli lepsi od Polaków. Polak mógł zdradzić Żyda za torebkę cukru, ale Żyd również! (Zelkovitsh 2003).
• Nigdy nie przedstawiono dowodów na to, że Polacy proporcjonalnie kolaborowali z nazistami bardziej niż Żydzi. A jednak oskarżenia od żydow pojawiają się gęsto i szybko.
• Nigdy nie przedstawiono dowodów na to, że Polacy proporcjonalnie kolaborowali bardziej niż członkowie innych okupowanych przez Niemców narodów. To wybiórcze oburzenie. Duńczycy są gloryfikowani za „bohaterskie ratowanie” Żydów, a nigdy nie słyszymy o jawnych duńsko-nazistowskich kolaborantach. (Bjerregaard 2017).
• Zasadniczo mówi się nam, by nie wyróżniać Izraela za nadużycia. Tak więc, zgodnie z tym samym standardem, nie należy wyróżnie oskarżać Polski!
• Nawet dziennikarze nie powinni automatycznie wierzyć w niepotwierdzone oskarżenia ocalałych z Holokaustu. Żydzi udowodnili, że potrafią działać w porozumieniu, fabrykując ponure, ale rzekomo wiarygodne historie o pogromach, wraz z „naocznymi świadkami”, jak w przypadku fałszywego pogromu w Nowym Jorku w 1906 roku. (Ribak 2008).
• Ponadto osoby, które przeżyły Holokaust, mają skłonność do mieszania stwierdzeń, które słyszały od innych, ale których nigdy osobiście nie doświadczyły, z własnymi osobistymi doświadczeniami. (Browning 2010, Fernyhough 2013, Marwell 2020, Wieviorka 2006). Biorąc pod uwagę wszystkie antypolskie pogłoski krążące w społeczności żydowskiej, czy można się dziwić, że ocaleni z Holokaustu „pamiętają” złe polskie czyny, które nigdy nie miały miejsca?
https://www.jewsandpolesdatabase.org/2023/07/08/big-bulletin-polish-non-complicity-in-holocaust/
Bechta and Zebrowski. 1997. Narodowe Sily Zbrojne na Podlasiu. Tom 1, p. 68
Berendt. 2017. Zydowski Uciekinerzy I Tulacze w Okupowanej Polsce. IPN BULLETIN 6(139)55
Bjerregaard. 2017. Danish Volunteers in the Waffen-SS, p. 8, 221.
Brechtken. 2019. Political and Transitional Justice in Germany, Poland, and the Soviet Union, pp. 162-165. (Article by Paczkowski)
Browning. 2010. Remembering Survival, p. 11
Chodakiewicz. 1997. Tajne Oblicze Gl_AL I PPR, volume 1, p. 102
Domanski. 2020. Korekty Ciag Dalsze, p. 27
Domanski and Majcher-Ociosy. 2019. Policja Granatowa w Generalnym Gubernatorstwie w Latach 1939-1945, pp. 25-29.
Fernyhough. 2013. Pieces of Light, pp. 211-213
Friedman. 1957. Their Brothers Keepers, pp. 114-115, 206
Frydel. 2021. Village Society and the Holocaust in the General Government. UNIVERSITY OF TORONTO Phd THESIS, many pages
Gieron. 2017. Postepowanie karne prowadzone…ANALECTA CRACOVIENSIA 49: 236-237, 242
Gradzka-Rejak. 2018. The Holocaust and Polish-Jewish Relations, pp. 149-151, 206
Gutman. 1986. Unequal Victims, p. 238
Hempel. 1990. Pogrobowcy Kleski, p. 133
Johnson. 1989. A History of the Jews, p. 503
Karski. 1943. Story of a Secret State, p. 132, 155-163
Katz. 2013. Gone to Pitchipoi, p. 213
Markiewicz. 2021. Unlikely Allies, p. 43
Marwell. 2020. Mengele: Unmasking the Angel of Death, pp. 77-78
Piotrowski. 1961. Hans Frank’s Diary, p. 143
Porat. 2009. The Fall of the Sparrow, pp. 158-159
Ribak. 2008. “They are slitting the throats of Jewish children”. AMERICAN JEWISH HISTORY 94:175
Szwagrzyk. 2005. Apparat Bezpieczenstwa w Polsce 1955-1956, p. 59
Tory. 1990. Surviving the Holocaust, p. 108
Wieviorka. 2006. The Era of the Witness. pp. xiii-xiv.
Witos. 1964. Moje Wspomnienia, p. 12
Zelkovitsch. 2003. In Those Terrible Days, p. 306
