• Ponad 50 milionów ludzi stało się bezdomnymi w wyniku II wojny światowej (Hayes 2015) i nigdy nie otrzymało odszkodowania. Jednak wszystko, o czym słyszymy, to strat mienia żydowskiego (na przykład: Beker 2001).
• Typowa żydowska propaganda medialna, na temat polskiego „niesprawiedliwego wzbogacenia się” na majątkach zamordowanych w Holokauście Żydów, jest nietrafiona. To Żydzi rażąco i masowo kradli (i zatrzymywali) mienie Palestyńczyków (Kagan 2007, Segev 2018). Porozmawiajmy o niesprawiedliwym wzbogaceniu!
• Jeśli chodzi o stosunki polsko-żydowskie, Żydzi zaangażowali się w niesprawiedliwem wzbogaceniem, gdy przejęli majątki Polaków deportowanych przez władze rosyjskie na Syberię po nieudanym powstaniu styczniowym 1863 r. (Chmielewski 1970; Opalski i Bartal 1992).
• Żydzi wykorzystali sowiecki podbój nad wschodnią Polską w 1939 r., aby eksploatować Polskę, wzbogacając się na skonfiskowanych polskich nieruchomościach (Koprowski 2018, Weiss 2011).
• Tu Żydowska mentalność: Postżydowskie nieruchomości są nadal słusznie żydowskie, ponieważ żydowskie ofiary nigdy nie mogły sprzedać swoich nieruchomości (Kaiser 2021). Nonsens! Prawo reguluje dziedziczenie własności, a bezczynność zmarłych jest nieistotna.
• Medialne uogólnienia na temat wrogośći powojennych Polaków, do ocalałych z Holokaustu Żydów odzyskujących swoją własność, są częścią przekazu „Polacy są winni Żydom”. Wyolbrzymiają selektywne anegdoty i ignorują fakt, że w powojennej Polsce istniał przyczynowy powojenny niedobór mieszkań (Vachon 1995).
• Narracja medialna „Polacy byli źli dla Żydów” (z powodu 650-1200 powojennych Żydów zabitych przez Polaków, głównie w niejasnych okolicznościach: Cichopek-Gajraj 2014) pomija ten kluczowy fakt: z powodu powojennej anarchii Polacy zamordowali również 15 557 Polaków! (Zaremba 2022).
• Nieustanny przekaz, że „Polska jest jedynym narodem bez prawa spadkowego związanego z Holokaustem”. (Bazyler 2016, s. 325; Lehrer i Meng 2014, s. 66) jest kłamstwo. W Polsce prawo spadkowe obowiązywało od zakończenia II wojny światowej (od maja 1945)–zarówno wcześniejszej własności żydowskiej, jak i nieżydowskiej (Krzyżanowski 2020). To, że Żydom nie podobają się te przepisy, nie upoważnia ich do kłamania.
• Propaganda medialna „Polacy są winni Żydom”, mówiąca o tym, że Polska powojenna także przeszkadzała ocalałym z Holokaustu Żydom w odzyskaniu ich własności, jest fałszywa. Około 150 000 Żydów odzyskało a następnie sprzedało swoje nieruchomości bez incydentów, i przeniosło się do Palestyny (Lisiak 2013, s. 168,170).
• Zgodnie z ustawą z 8 marca 1946 r. polscy Żydzi byli zobowiązani do złożenia wszystkich roszczeń o zwrot mienia do końca 1947 roku. Termin ten został przedłużony do końca 1948 r. ze względu na presję ze strony Żydów (Krzyżanowski 2020). A Żydzi, nigdy nie usatysfakcjonowani, teraz narzekają na „pośpiech w sprzedaży”. Jakże samolubne!
• Ustawa z 1997 r. o zwrocie „w razie potrzeby” żydowskiego mienia komunalnego (synagogi, mykwy, cmentarze, i. t. d.) fałszywie potwierdza ciągłość prawną między dzisiejszymi polskimi Żydami a polskimi Żydami sprzed II wojny światowej (Miszalski 2019, s. 53).
• Ustawa z 1997 r. skłoniła Żydów do zadeklarowania, że Polacy mają „głęboki moralny obowiązek” „zwrotu” żydowskiego mienia komunalnego (Weizman 2022). Naprawde? Kiedy Żydzi nabywają takie mienie komunalne, często je sprzedają i zostaje ono zniszczone (Weizman 2022). Nie chodzi o moralność: Chodzi o to, by Żydzi zarabiali pieniądze. I, jak na ironię w stosunku do medialnej hucpy „Polacy bogacą się na martwych Żydach”, jest to rzeczywistość „Żydzi bogacą się na martwych Żydach”!
• Nieruchomości bez spadkobierców przechodzą na własność państwa, ale żydowski specjalista i prawnik Bazyler (2019) i WJRO [World Jewish Restitution Organization] (Sosnowski 2020), podążając za tzw. Deklaracją Terezińską, próbują to obejść, argumentując, że „przechodzenie na własność państwa” jest niesprawiedliwe, ponieważ Holokaust zniszczył spadkobierców wraz z właścicielami.
• Jest to czysta próba wykorzystania Polski, obejścia rzeczywistości bezspadkowej majątkowej, poprzez wymyślenie działających wstecz specjalnych praw plemiennych dla Żydów (Miszalski 2019, s. 62, Sosnowski 2020). Żydzi próbują zmusić Polaków do zapłacenia za trwałe konsekwencje niemieckich zbrodni. Nie!
• Trochę perspektywy: Systematyczne niszczenie spadkobierców było również nieodłącznym elementem WSZYSTKICH innych ludobójstw, ale narody będące celem nie nabywają w ten sposób specjalnych praw plemiennych. Żydzi też nie powinni!
• To powojenny komunistyczny rząd marionetkowy narzucony przez Sowietów, a nie „chciwi Polacy”, znacjonalizował mienie po zabitych przez Niemców Żydach. Zrobił to czołowy żydowski komunistyczny urzędnik Mieczysław Mietkowski [Mojżesz Bobrowicki] (Lisiak 2013, s. 167, Verstandig 2002). Polacy nie ponoszą dziś odpowiedzialności prawnej za takie decyzje (Monika Krawczyk w Tych 2015).
• Gdyby ustawa JUST Act S. 447 była tak bezsilna, jak twierdzą niektórzy zaprzeczający, to z pewnością Żydzi by jej nie promowali! (Michalkiewicz 2019). I tak jest: Deklaracja Terezińska tworzy aurę legalności wokół żydowskich żądań dotyczących mienia bezspadkowego (Michalkiewicz 2021).
• Nie ma znaczenia, że Deklaracja Terezińska nie jest prawnie wiążąca, a „Polacy nigdy nie podpisali żadnej umowy o zapłacie czegokolwiek”. Żydzi są właścicielami narracji o restytucji i jeśli przekonają wystarczającą liczbę zachodnich polityków, że Deklaracja Terezińska zobowiązuje Polaków do zapłaty Żydom za bezspadkowe majątki, to stanie się to rzeczywistością (Michalkiewicz 2021).
• System prawny Stanów Zjednoczonych jest wyjątkowo przyjazny żydowskim żądaniom (Goda 2017), które mieszają się w sprawy innych narodów. Pozwy zbiorowe w amerykańskich sądach są idealnym narzędziem Przemysłu Holokaustu i służą jako bodziec do „negocjacji” (Wunberg 2007). Pozwy te, zgodnie z ich przeznaczeniem, wywierają ogromną presję na pozwanych, by poszli na ugodę BEZ oskarżyciela kiedekolwiek udowodnił swoją rację w sądzie! Ponadto, zgodnie z przeznaczeniem, tworzą one cyrk dla polityków i mediów, który Żydzi chętnie wykorzystują w celu wywarcia dodatkowej presji na oskarżonym, aby się poddał (Codevilla 2000).
• Przykładowo, żydowscy oskarżyciele nigdy nie musieli udowadniać w sądzie, że szwajcarskie banki niesłusznie wzbogaciły się na Żydach! Sama presja polityczna i zły rozgłos zmusiły Szwajcarów do poddania się żydowskim żądaniom, dokładnie tak, jak zamierzano (Codevilla 2000).
• Jest to niebezpieczny precedens: Pozaprawne manipulacje (wymuszenia) są nie tylko tolerowane, ale i nagradzane (Balinski 2022). A teraz cyrk medialny „Szwajcarzy wzbogacili się na martwych Żydach” (Codevilla 2000) w przewidywalny sposób został zastąpiony przez „Polacy wzbogacili się na martwych Żydach”.
• Żydowskie specjalista i prawnik Bazyler (2016, s. 162-163, 168) jest dość szczery w kwestii taktyki Przemysł Holokaustu, których nazywa „modelem czteronożnego stołka”: 1). Procesy sądowe przeciwko celowi (głównie dla rozgłosu); 2). Wywieranie nacisku przes amerykańskich urzędników politycznych, często za pomocą gróźb za niepodporządkowanie się; 3). Wpływowe organizacje żydowskie powtarzają skargi przeciwko celowi; i 4). Amerykańskie media zwracają uwagę na cel skargi. To wszystko jest wymuszeniem!
• Stuart Eizenstat, wysoki rangą Żyd w rządzie Stanów Zjednoczonych, od dawna aktywny w Przemyśle Holokaustu, otwarcie wezwał rząd USA i Unię Europejską do wywarcia presji na Polskę, aby zmusić ją do oddania Żydom tego, czego chcą (Bazyler 2005, s. 305).
• Co za rakieta! W Przemyśle Holokaustu nie chodzi o sprawiedliwość dla dawnych ofiar. Chodzi o służącą Żydom politykę wymuszeń – taką, która w pełni wykorzystuje żydowskie wpływy i władzę (przyznał to Eizenstat 2002). Norman Finkelstein (2000) jest potwierdzone.
• Medialne żądania „sprawiedliwości dla pozbawionych środków do życia ocalałych z Holokaustu” są manipulacją. Bogate organizacje żydowskie już dawno mogły zapłacić wszystkim ocalałym, i nawet tego by nie odczuły! (Finkelstein w Niekrasz 2001). Jak na ironię, niemieckie odszkodowania na rzecz Izraela (Porozumienie Luksemburskie z 1952 r.) celowo pomijały większość ocalałych z Holokaustu! (Bazyler 2016, s. 158-160).
• Jan T. Gross [i jego uczniowie: Barbara Engelking i Jan Grabowski] są głównym źródłem propagandy Przemysłu Holokaustu w celu wykorzystania Polski (Finkelstein 2005, s. 43). Zbyt wiele książek historycznych cytuje ich jako autorytety, tak jak zamierzano.
• Niektórzy Żydzi przedstawiają Przemysł Holokaustu w pozytywnym świetle, jako ten, który zainspirował inne ofiary do ubiegania się o restytucję. Wcale nie prawdą (zob. Regula 2012).
Źródło: jewsandpolesdatabase.org
Balinski. 2022. Judejczykowie Nas Podchodzą, p. 157
Bazyler. 2005. Holocaust Restitution, p. 305
Bazyler. 2016. Holocaust, Genocide, and the Law, pp. 158-160, 162-163, 168, 325
Bazyler. 2019. Searching for Justice After the Holocaust, pp. 484-485
Beker. 2001. The Plunder of Jewish Property During the Holocaust, many pages
Chmielewski. 1970. The Polish Question in the Russian State Duma, p. 78
Cichopek-Gajraj. 2014. Beyond Violence, p. 117
Codevilla. 2000. Between the Alps and a Hard Place, p. 178
Eizenstat. 2002. Imperfect Justice, p. 352, 354
Finkelstein. 2000. The Holocaust Industry, many pages
Finkelstein. 2005. Beyond Chutzpah, p. 43
Goda. 2017. Rethinking Holocaust Justice, p. 237
Hayes. 2015. How Was It Possible? A Holocaust Reader, pp. 258-259
Kagan. 2007. Restitution as a remedy for refugee property claims in the Israeli-Palestinian conflict. FLORIDA JOURNAL OF INTERNATIONAL LAW 19(2) Article 2:422-490
Kaiser. 2021. Plunder, p. 75
Koprowski. 2018. Żołnierze Wyklęci, p. 287
Krzyżanowski. 2020. Ghost Citizens, p. 229
Lehrer and Meng. 2014. Jewish Space in Contemporary Poland, p. 66
Lisiak. 2013. Nie Musimy Płacić Żydom!, pp. 167-168, 170
Michalkiewicz. 2019. Zdrada Nr. 447, p. 171
Michalkiewicz. 2021. Judaszyzm, p. 395
Miszalski. 2019. Ukryta Wojna: Cicha Kapitulacja, p. 53, 62
Niekrasz. 2001. Operacja “Jedwabne” Mity i Fakty, p. 98
Opalski and Bartal. 1992. Poles and Jews: A Failed Brotherhood, pp. 128-129
Regula. 2012. Reparations for Nazi Victims in Postwar Europe, p. 3
Segev. 2018. 1949: The First Israelis, pp. 68-79
Sosnowski. 2020. 447: Plan Grabieży Polski, pp. 272-273
Tych. 2015. Jewish Presence in Absence, p. 816
Vachon. 1995. Poland 1946, p. 155
Vertstandig. 2002. I Rest My Case, p. 218
Weiss. 2011. The Lemberg Mosaic, p. 143
Weizman. 2022. Unsettled Heritage, pp. 214-216
Wunberg. 2007. Restitution and Memory, pp. 85-86
Zaremba. 2022. Entangled in Fear, p. 48, 62
