• Dla Niemców Żydzi byli długoterminowym problemem (JUDENFRAGE). Podobnie jak Polacy (POLENFRAGE) (Butler 1919, s. 85).
• Hitler uważał Polaków za niższych nawet od Afrykanów (Eberle i Uhl 2005, s. 47-48; Olusoga 2010, s. 119; Rutherford 2007, s. 244).
• Ponadto Hitler (1939, s. 590) odrzucił pomysł, że Polak może kiedykolwiek zostać przekształcony w Niemca. To, co Niemcy później czasami robili, to ponowna germanizacja niektórych spolonizowanych Niemców (Volksdeutsche), którą nazywali „odzyskiwaniem niemieckiej krwi” (Wolf 2020, s. 216).
• Gdy tylko Hitler doszedł do władzy w 1933 r., nie tylko niemieccy Żydzi stanęli w obliczu natychmiastowych prześladowań. Podobnie jak niemieccy Polacy (Cygański 1976; Majer 2003, s. 174). Zarówno Żydom, jak i Polakom groziła kara śmierci za utrzymywanie stosunków seksualnych z Niemcami (Gellately 1990, s. 260).
• W 1940 r. Goebbels oświadczył, że Polacy, Cyganie i Żydzi powinni być traktowani na tym samym poziomie (Polskie Ministerstwo Informacji 1942, s. 433-434). W tym samym roku czołowy nazista Robert Ley powiedział to samo o Polakach i Żydach (Gross 1945, s. 204).
• Niemcy mieli utylitarny pogląd na życie Polaków, tak jak mieli utylitarny pogląd na życie Żydów. Dla Hitlera i innych czołowych nazistów Polacy mieli prawo do życia tylko tak długo, jak długo pracowali dla Niemców (Eberle i Uhl 2005, s. 102).
• Trzecia Rzesza uważała nie tylko Żydów za egzystencjalnych wrogów. Czołowe organizacje nazistowskie nauczały, że Polacy są największym zagrożeniem dla Niemiec obok Żydów (Herbert 1997, s. 69), i że nie ma czegoś takiego jak przyzwoity Polak, tak jak nie ma czegoś takiego jak przyzwoity Żyd (ibid, s. 77).
• Żydzi byli kozłami ofiarnymi! To wszystko, co słyszymy. W rzeczywistości Niemcy zrobili kozły ofiarne z Polaków nie mniej niż z Żydów. Krótko przed atakiem na Polskę Wundt powiedział Keitelowi, że Polska zawsze miała tajny zamiar zaszkodzenia Niemcom (USA 1946, t. 1, s. 391). Po raz kolejny Polacy byli egzystencjalnymi wrogami.
• To nie był przypadek. Zarówno Hitler (1942, s. 215, 318, 368), jak i Goebbels (1978, s. 274) uparcie twierdzili, że Polska, a nie tylko Żydzi, była w pełni odpowiedzialna za wywołanie II wojny światowej.
• Goebbels (1948, s. 197) osobiście obarczył Polaków odpowiedzialnością za niemiecką panikę, która nastąpiła po niszczycielskim nalocie RAF na Rostock.
• Zrzucanie odpowiedzialności na Polaków było systematyczne i ciągłe. Połowa polskich robotników przymusowych w Niemczech miała być szpiegami (Kruk 1973, s. 108). Polscy robotnicy byli powszechnie obwiniani za sukcesy alianckich nalotów, operacje czarnorynkowe i sabotaż (Homze 1967, s. 250).
• Słyszymy, że podczas okupacji Żydzi byli celem wyłącznie dlatego, że byli Żydami, podczas gdy Polacy byli celem, ponieważ „była wojna” lub ponieważ złamali niemiecką zasadę. Rasistowskie bzdury! Podobnie jak w przypadku Żydów, Niemcy mordowali Polaków masowo, z powodem lub bez (Gumkowski 1961, s. 60; Mulley 2013, s. 58). Polacy byli mordowani nie za to, co robili, ale za to, kim byli!
• Niemcy nie tylko nie przejmowali się „Polakami łamiącymi zasady”, ale przede wszystkim mordowali polską inteligencję. Była to wyraźna intencja ludobójcza (Jacobs 1992, s. 156). Z tego powodu polscy więźniowie musieli utrzymywać w tajemnicy fakt, że byli lekarzami, prawnikami itp. (Le Chen 1971, s. 201-202; Pilecki 2012, s. 17-18; Pomian 1945, s. 46).
• Docelowa polska inteligencja była szeroko zdefiniowana. Były to nie tylko osoby z wykształceniem średnim, ale także księża, nauczyciele, przedsiębiorcy, ziemianie, pisarze, dziennikarze itp. (Szymański 1973, s. 29-30).
• Niemiecka „wojna antypartyzancka” sama w sobie była ludobójcza. Niemcy celowali nie tylko w podejrzanych partyzantów lub osoby podejrzane o pomaganie partyzantom: Niemcy masowo i systematycznie mordowali polskich mieszkańców wsi, w tym dzieci (Anstett 2016, s. 71). Ofiary (Polacy) byli mordowani zbiorowo, ponieważ byli Polakami.
• Niemiecka taktyka: Różnice między sposobem, w jaki Niemcy traktowali Polaków i Żydów podczas okupacji, wynikały ze względów taktycznych. Dlaczego Żydzi w gettach, a nie Polacy? Niemcy nie mogli umieścić Polaków w gettach, ponieważ ich ograniczona mobilność uniemożliwiłaby im zaangażowanie się w rolnictwo na rzecz niemieckiego wysiłku wojennego (Majer 2003, s. 252-253, 316).
• Niemiecka taktyka: W przeciwieństwie do przypadku Żydów noszących gwiazdę, Niemcy nie zmusiliby wszystkich Polaków do noszenia litery „P”. Takie posunięcie mogłoby przynieść odwrotny skutek, tworząc poczucie solidarności wśród Polaków (Fulbrook 2012, s. 273-273).
• Niemiecka taktyka: Głód, z jakim zmagali się Polacy podczas niemieckiej okupacji, mógł doprowadzić do całkowitego zatrzymania niezbędnej produkcji wojennej. Próby zastraszenia polskich robotników w celu zwiększenia wydajności nie powiodły się, więc Niemcy zostali zmuszeni do złagodzenia swojej polityki (Toensmeyer 2018, s. 37).
• Zwyczajowa, służąca Żydom dychotomia między nazistowskimi niemieckimi „obozami koncentracyjnymi” a „obozami zagłady” jest iluzoryczna i sztuczna. Nie kto inny jak komendant Auschwitz Hoess oświadczył, że nie ma różnicy między powolną śmiercią głodową a szybką śmiercią gazem trującym (Hoess 1996, s. 1068-1069).
• Nawet jeśli śmierć w obozach koncentracyjnych nie stanowiła 100% śmiertelności w obozach zagłady, to i tak była ona bliska w przypadku niektórych grup ofiar. Śmiertelność polskich księży przybyłych do Dachau w 1940 r. wynosiła 86% (Malak 2012, s. 397). W Auschwitz, według (Naumann 1966, s. 91-92), zginęli wszyscy więźniowie sprzed 1944 r., z wyjątkiem tych, którzy otrzymali specjalną pracę.
• Żydzi w niemieckich obozach koncentracyjnych często byli traktowani nie gorzej niż Polacy. Na przykład Żydzi obsługiwali krematoria w Dachau i otrzymywali lepsze racje żywnościowe niż Polacy (Malak 2012, 114-115, 125, 190, 192). W Mauthausen Niemcy przydzielali racje żywnościowe w zależności od stanu zdrowia więźnia, a nie w zależności od jego żydowskości lub nieżydowskości (Le Chene 1971, s. 93).
• Polacy i nie tylko Żydzi byli mordowani po przybyciu do różnych niemieckich obozów i bez rejestracji (Le Chene 1971, s. 80; Czelny 1994, s. 130).
• Komory gazowe i Żydzi są ze sobą mistycznie powiązani. A nie powinny. Polacy byli systematycznie gazowani w Auschwitz (Siedlecki 1946, s. 14), w Dachau (Malak 2012, s. 263), w Mauthausen (Le Chene 1971, s. 85), w Treblince (Wiernik 1944, s. 35) i w Sobiborze (Leydesdoff 2017, s. 33x).
• Morderstwo jest morderstwem, niezależnie od tego, w jaki sposób zostało dokonane. Wiele zamojskich dzieci zostało zabranych do Auschwitz i tam zamordowanych poprzez zastrzyki nasercowe (Kozaczyńska 2006, s. 21).
• Ciągle słyszymy, że Niemcy usuwali złote plomby z zębów zamordowanych Żydów. Robili to także zamordowanym Polakom (Le Chene 1971, s. 94; zob. także Eberle i Uhl 2005, s. 164-165).
• Analiza naukowa dowodzi, że Niemcy produkowali mydło z ludzkiego tłuszczu – na małą skalę – ale z Polaków, a nie z Żydów (Shallcross 2011)
• Żydzi wciąż przypominają nam, że wymordowano „tylko” 10% polskiej populacji. Tak, „tylko” 10%. Co za ulga! Jest to tak samo lekceważące, jak stwierdzenie, że „tylko” 33% Żydów na świecie zginęło podczas Holokaustu.
• Co więcej, „tylko” 10% nie oddaje całej historii. Aż 73% powojennej polskiej młodzieży straciło co najmniej jednego bliskiego krewnego z rąk niemieckich agresorów (Górski 1988, s. 437). A to nie dotyczy polskich strat kulturowych i materialnych.
• Dlaczego jednak Niemcy zabili „tylko” 10% Polaków? Nie dlatego, że Niemcy bardziej lubili Polaków niż Żydów! To było utylitarne. Niemcy obawiali się ogólnonarodowego polskiego buntu, gdyby zabijali Polaków na większą skalę (Giziowski 1996, s. 92-93). Ponadto Niemcy potrzebowali uległej ludności polskiej, aby utrzymać długotrwały wysiłek wojenny (Poprzeczny 2015, s. 199; Wolf 2020, s. 284).
• Jednak niemiecka nazistowska polityka eksterminacyjna nadal miała zastosowanie do Polaków w nie mniejszym stopniu niż do Żydów. Na przykład GENERALPLAN OST wzywał do ostatecznej eksterminacji dziesiątek milionów Polaków i innych Słowian (Ingrao 2019, s. 115).
• Ponadto Niemcy udoskonalili metody masowej sterylizacji Polaków i Rosjan (Jacobs 1992, s. 115), a w obozach zgromadzili wystarczającą ilość gazu Cyklon B, aby zabić dwadzieścia milionów ludzi (Penkower 1994, s. 292).
Źródło: Jewsandpolesdatabase.org
Anstett. 2016. Destruction and Human Remains
Butler. 1919. The New Eastern Europe
Cyganski. 1976. Nazi persecution of the Polish national minorities…POLISH WESTERN AFFAIRS 17(12)115-138
Czelny. 1994. My journey from Auschwitz to Buckingham Palace
Eberle and Uhl. 2005. The Hitler Book
Fulbrook. 2012. A Small Town Near Auschwitz
Gellately. 1990. The Gestapo and German Society
Giziowski. 1996. The Enigma of General Blaskowitz
Goebbels. 1978. Final Entries 1945
Goebbels. 1948. The Goebbels Diaries 1942-1943
Gross. 1945. The Polish Worker
Gumkowski. 1961. Poland Under Nazi Occupation
Herbert. 1997. Hitler’s Foreign Workers
Hitler. 1939. Mein Kampf
Hitler. 1942. The Words of Hitler
Hoess. 1996. Death Dealer, pp. 1068, 1069
Homze. 1967. Foreign Labor in Nazi Germany
Ingrao. 2019. The Promise of the East
Jacobs. 1992. Raphael Lemkin’s Thoughts on Nazi Genocide
Kozaczynski. 2006. Losy Dzieci Zamojszczyzny Wysiedlonych
Kruk. 1973. The Taste of Fear
Le Chene. 1971. Mauthausen
Leydesdoff. 2017. Sasha Pechersky
Majer. 2003. “Non-Germans” and the Third Reich
Malak. 2012. Shavelings in Death Camps
Mulley. 2013. The Spy Who Loved
Olusoga. 2010. The Kaiser’s Holocaust
Penkower. 1994. Holocaust and Israel Reborn
Pilecki. 2012. Beyond Bravery
Polish Ministry of Information. 1942. The Black Book of Poland
Poprzeczny. 2015. Odilo Globocnik, p. 199
Rutherford. 2017. Prelude to the Final Solution
Shallcross. 2011. The Holocaust Object in Polish and Polish-Jewish Culture
Siedlecki. 1946. We Were in Auschwitz
Szymanski. 1973. Warsaw Aflame
Toensmeyer. 2018. Coping With Hunger and Shortage Under German Occupation in World War II
USA. 1946. Nazi Conspiracy and Aggression
Wiernik. 1944. A Year in Treblinka
Wolf. 2020. Ideology and the Rationality of Domination
