• · Żydowska dominacja w zachodniej świadomości publicznej jest oszałamiająca. W Internecie wyszukiwarka Google pokazuje 361 milionów wzmianek o „Holokauście” w porównaniu z zaledwie 4,69 milionami wzmianek o drugim miejscu: „ludobójstwie Ormian” i „Holokauście Ormian”. To aż 77-krotna dysproporcja!
• · O „ludobójstwie Polaków” jest zaledwie 20 000 wzmianek w Internecie. Holokaust jest więc wspominany aż 18 000 razy częściej niż fakt ludobójstwa na Polakach podczas II w.św. Polskie cierpienie jest skutecznie ukryte.
• · Ponieważ zbiorowe rozumienie Polski przez Zachód jest w dużej mierze przefiltrowane przez narracje żydowskie, Polska ma wbudowaną niekorzystną sytuację, jeśli chodzi o decyzje polityczne Zachodu dotyczące Polski, zwłaszcza przemysłu Holokaustu.
• · Amerykańscy nauczyciele regularnie narzekają, że nie mają czasu w klasie, aby nawet odpowiednio uczyć o Holokauście (Lemberg 2021; Pellegrino 2022). Ponieważ nauczanie o Holokauście jest traktowane priorytetowo przez prawo i zwyczaje, inne ludobójstwa są nieuchronnie wypierane. Żydzi z pewnością o tym wiedzą i wykorzystują to na swoją korzyść.
• · Młodzi Amerykanie, po 12 latach edukacji publicznej, na ogół nie potrafią nawet wymienić, nie mówiąc już o wyartykułowaniu czegoś na temat, choćby jednego innego ludobójstwa poza Holokaustem Żydów. (Rich 2019).
• · Edukator Holokaustu Totten (2001, s. 3) stwierdza rzecz oczywistą: nieżydowskim ludobójstwom poświęca się bardzo mało uwagi w amerykańskich klasach z powodu nierównego wsparcia. Jest to sytuacja, w której żydowska władza i przywileje są egzekwowane. To trwale dyskryminuje inne amerykańskie grupy (w tym Polonię), które nie mają takiej samej władzy politycznej i wpływów jak Żydzi (Novick 2000, s. 233).
• · Brytyjskie szkoły tylko pobieżnie wspominają o nieżydowskich ludobójstwach (Short i Reed 2004, s. 62-64, 76). Co więcej, nawet jeśli Holokaust zostanie rozszerzony o inne ofiary nazistów, tylko 5% brytyjskich dzieci kojarzy Holokaust z Polakami (Foster 2016, s. 108).
• · Holokaust nie tylko wypiera wszystkie inne ludobójstwa poprzez masową nadmierną uwagę. Jest bronią wykorzystywaną do aktywnego umniejszania cierpienia innych narodów, jak teraz opisano:
• · Jako podstawa, istnieją głęboko zakorzenione tradycje żydowskie, które uczą, że tylko Żydzi są w pełni ludźmi, a „goje” są wirtualnymi zwierzętami (Stern 1997). Śmierć goja nie jest tak ceniona jak śmierć Żyda (Barilan 2013). Jak omówiono poniżej, te rasistowskie koncepcje są obecnie zsekularyzowane i zmodernizowane w formie supremacji Holokaustu nad wszystkimi innymi ludobójstwami.
• · Holokaust jest powszechnie charakteryzowany jako „wyjątkowe zło” (Peto 2010), „zło ostateczne” (Berman 1994), „centralny paradygmat moralny” i „symbol masowego mordu” (Guesnet 2019), a jeszcze lepiej – jako „najgorsza zbrodnia w historii” (Ambrosewicz-Jacobs, s. 26, 512; Knowlton 1993). To rażący rasizm i mowa nienawiści: ludobójcze morderstwo „goja” nigdy nie może być tak straszne jak ludobójcze morderstwo Żyda!
• · W miejscach, w których Niemcy zamordowali zarówno Żydów, jak i nie-Żydów (Babi Jar, Ukraina: Hrynewych 2016; Zbylitowska Góra, Polska: Webber 2009), pomniki zostały zbudowane, uznając wszystkie ofiary wspólnie. Wtedy Żydzi przyszli i znieważyli te inkluzywne pomniki, wznosząc pomniki tylko dla Żydów. „Goje” po prostu nie są godni wspólnego uznania z Żydami!
• · Żydzi zmonopolizowali Auschwitz i zmarginalizowali inne ofiary, jak w przypadku wymyślonego zamieszania w sprawie Klasztoru Karmelitanek. Odrzucili proponowany kompromis (Żydzi przejmują Birkenau, Polacy Auschwitz), ponieważ „żydowskie prochy są wszędzie” (Zubrzycki 2006, s. 175). Najwyraźniej prochy Żydów są święte, a prochy Polaków już nie.
• · W rzeczywistości Żydzi są dwulicowi. W Auschwitz odrzucili świętego Maksymiliana Kolbego jako proponowany „uniwersalny symbol” zarówno polskich, jak i żydowskich ofiar (Cole 1990). Ale gdzie indziej zakładają i głoszą, że Holokaust jest „uniwersalnym symbolem” wszystkich ludobójstw! Innymi słowy, Żyd ma prawo służyć jako symbol dla Polaka, ale Polak nie jest godzien służyć jako symbol dla Żyda. Coraz więcej rasizmu.
• · Żydzi mówią nam, że 98% polskich Żydów a „tylko” 5% Polaków zginęło podczas wojny. (Ambrosewicz-Jacobs 2004, s. 14). Tak, „tylko” 5% Polaków. Co za ulga! Co byłoby, gdyby ktoś powiedział, że Holokaust nie był niczym wielkim, ponieważ zginęło w nim „tylko” 33% Żydów na świecie?
• · Ale pobawmy się procentami i podzielmy zmarłych w inny sposób. Odsetek martwych Rosjan w Auschwitz (99%) okazuje się większy niż odsetek martwych Żydów w Auschwitz (88%). (Czech 1997). Tak więc, zgodnie z żydowską logiką, to Rosjanie, a nie Żydzi, stają się właścicielami Auschwitz i dyktują warunki wszystkim innym grupom ofiar.
• · Gdy tylko upadła żelazna kurtyna, nowo wyzwolone narody zostały poddane jarzmu standardowej narracji o Holokauście, forsowanej przez zachodnie rządy i organizacje międzynarodowe (Barkan i Lang 2022; Himka i Michlic 2013). Ta żydowska polityka stała się nawet warunkiem wstępnym przystąpienia narodów do NATO (Gross i Doyle 2015).
• · Organizacja Narodów Zjednoczonych (ONZ) uznaje Holokaust za „przełomowe wydarzenie” (UNESCO 2017) i „centralne wydarzenie XX wieku” (Webb i Chocolaty 2014, s. xvii). Międzynarodowe wpływy żydowskie nie są nawet subtelne.
• · Unia Europejska jest mocno zaangażowana w dyktowanie krajom członkowskim nie tylko nauczania o Holokauście (zgodnie z Deklaracją Sztokholmską z 2000 r.: Pakier 2013), ale także indoktrynowania uczniów w konkretnej wersji, która czyni Holokaust „pojedynczym i unikalnym; fundamentalnym i wyjątkowym” (Milerski 2010, s. 121, 127). Więcej rasizmu.
• · Warto też zwrócić uwagę na podwójne standardy. Polska nie ma prawa narzucać swojej woli innym narodom: tylko Żydzi mają ten przywilej.
• · Raz po raz zarówno żydowscy, jak i służący Żydom polscy edukatorzy Holokaustu narzekają, że polskie szkoły mają tendencję do mieszania lub zestawiania polskich i żydowskich doświadczeń z II wojny światowej (Ambrosewicz-Jacobs 2019, s. 330; Eckmann 2017, s. 65; Milerski 2010, s. 121; Shandler 2017, s. 33). A dlaczego nie? Czy Żydzi są ulepieni z lepszej gliny niż Polacy?
• · Kiedy Polacy sprzeciwiają się narzucanej im supremacji Holokaustu, są wyśmiewani jako „Jezus Chrystus narodów” (Meng 2011). Oprócz tego, pojawiają się Żydowskie zarzuty: rywalizacja o bycie ofiarą, brak współczucia dla cierpienia innych, zbiorowy narcyzm i mentalność oblężnicza (Pearce 2018). A co jeśli? Wszystkie te rzeczy są prawdopodobnie 100 razy bardziej prawdziwe w przypadku Żydów niż Polaków!
• · Zazdrość o Holokaust? Spróbuj „zazdrości” o ludobójstwo „gojów”. Istnieje otwarta żydowska wrogość wobec publicznego upamiętniania zbrodni komunistycznych (Cowan i Maitles 2017; Donskis 2009; Eckmann 2017; IHRA 2021). Dlaczego? Jest to potencjalne zagrożenie dla supremacji Holokaustu i chęci ukrycia żydowskich zbrodni komunistycznych.
• · Pretekst do obowiązkowej edukacji o Holokauście jest zawsze ten sam: walka z antysemityzmem (Foster 2020). Samo to jest dyskryminujące. Nikt nie sugeruje, że nauczanie o Polokauście musi być wszędzie wymagane w szkołach, i na wieki wieków, w celu zwalczania antypolonizmu.
• · Nie wykazano również, że uczenie o Holokauście „promuje tolerancję” (Bilewicz w Psaltis 2017). To kolejny pretekst. Jak na ironię, dominacja Holokaustu sama w sobie jest formą nietolerancji!
• · Holokaust jest „tragedią dla całej ludzkości” (Hilton i Patt 2020). Naprawdę? Nikt tak nie mówi jednak o polskim cierpieniu.
• · Tylko w XX wieku co najmniej 100 milionów ludzi zginęło w wyniku ludobójstwa lub masowych mordów sponsorowanych przez państwa. (Rummel 1997). Żydzi stanowią zaledwie co najwyżej 6% tej ostrożnej liczby. Tak więc, jeśli ludobójstwo jest naprawdę uniwersalne jak nam się mówi, a każde ludzkie życie jest równie cenne, to Żydzi powinni otrzymać zaledwie 6% uwagi.
Źródło: http://Jewsandpolesdatabase.org
Ambrosewicz-Jacobs. 2004. Why should we teach about the Holocaust? p. 26, 512
Ambrosewicz-Jacobs. 2019. The uses and abuses of Holocaust education in Poland after 1989. HOLOCAUST STUDIES 25(3)330
Barilan. 2013. Jewish Bioethics, pp. 112-113
Barkan and Lang. 2022. Memory Laws and Historical Justice, p. 177
Bayer and Kobrynskyy. 2015. Holocaust Cinema in the Twenty-First Century, p. 78
Berman. 1994. Blacks and Jews, pp. 301-302.
Cole. 1990. Images of the Holocaust, p. 102
Cowan and Maitles. 2017. Understanding and Teaching Holocaust Education, p. 68
Czech. 1997. Auschwitz Chronicle, p. xvii
Donskis. 2009. A Litmus Test For Modernity, pp. 259-277
Eckmann. 2017. Research in Teaching and Learning About the Holocaust, p 65, 242
Foster. 2016. What Do Students Know and Understand About the Holocaust? p. 108
Foster. 2020. Holocaust Education. Contemporary Challenges and Controversies, pp. 152-153, 162
Gross and Doyle. 2015. As the Witnesses Fall Silent, p. 396
Guesnet. 2019. Poland and Hungary, p. 481
Hilton and Patt. 2020. Understanding the Teaching the Holocaust, p. 30
Himka and Michlic. 2013. Bringing the Dark Past to Light, pp. 439-440
Hrynewycz. 2016. Babyn Yar, p. 311
IHRA. 2021. Understanding Holocaust Distortion, p. 9
Knowlton. 1993. Forever in the Shadow of Hitler, p. 171
Lemberg. 2021. Becoming a Holocaust educator, p. 6
Meng. 2011. Shattered Spaces, p. 72, 109
Milerski. 2010. Holocaust Education in Polish Public Schools. PROSPECTS 40: 121-127
Novick. 2000. Holocaust in American Life, p. 233
Pakier. 2013. The Construction of European Holocaust Memory, p. 9
Pearce. 2018. Remembering the Holocaust in Educational Settings, p. 161
Pellegrino. 2022. Teaching and Learning About the Holocaust, p. 4
Peto. 2010. The Victimhood of the Powerful, p. 48
Psaltis. 2017. History, Education, and Conflict Transformation, p. 188
Rich. 2019. “It Led to Great Advances in Science”. THE SOCIAL SCIENCES 110(2)57
Rummel.1997. Death By Government, p. xv
Shandler. 2017. Holocaust Memory in the Digital Age, p. 33
Short and Reed. 2004. Issues in Holocaust Education, pp. 62-64, 76
Stern. 1997. Jewish Identity in Early Rabbinical Writings, pp. 33-39
Stevick. 2015. Holocaust Education: Promise, Practice, Power, and Potential, p. 105
Totten. 2001. Addressing the “Null Curriculum”. SOCIAL EDUCATION 65(5)3
UNESCO. 2017. Educating About the Holocaust and Preventing Genocide: A Policy Guide, p. 7
Webb and Chocholaty. 2014. The Treblinka Death Camp, p. vii
Webber. 2009. Rediscovering Traces of Memory, p. 110
Zubrzycki. 2006. The Crosses of Auschwitz, p. 175
