- Bez żydowskich rewolucjonistów utrzymujących przy życiu wczesne ruchy rewolucyjne, komunizm w Rosji by zmarłby w powijakach (Haberer 2004).
- Od samego początku komunizm był żydowskim projektem zbiorowym. Sloin (2017) pisze: „Co najważniejsze, przyjęcie przez partię [Socjalistyczny Bund] jidysz jako głównego języka aktywizmu pozwoliło jej zmobilizować szerokie, ale wcześniej odizolowane, żydowskie klasy ludowe w znaczny, aktywny, rewolucyjny elektorat”.
- Żydowscy oprawcy Lenina, Swierdłow, Goleszkin i prowodyr Jurowski, zamordowali cara Mikołaja II i jego rodzinę (Slezkine 2006).
- Przemoc rodzi przemoc. Angażując się w amoralny, brutalny ruch (komunizm), Żydzi stracili swoją moralną przewagę bycia ludem niestosującym przemocy, i otworzyli się na przemoc odwetową (taką jak wielkie pogromy, które nastąpiły po rewolucji rosyjskiej: Veidlinger 2021).
- Pomagając i wspierając ruch (komunizm), który demonizował i atakował całą możliwą do zidentyfikowania grupę ludzi (burżuazję: Geyer 2009; Joachim Fest w Knowlton 1993; Rees 2012), Żydzi ustanowili precedens bycia demonizowanymi i atakowanymi jako grupa, jak to miało miejsce podczas Holokaustu.
- W grudniu 1917 r. 5 z 21 członków sowieckiego Komitetu Centralnego było Żydami, a Sachar (2006) skomentował: „Nigdy wcześniej tak wielu Żydów nie zasiadało w żadnym europejskim gabinecie”. Żydzi zdobyli władzę i przywileje.
- Wysoka pozycja żydowskich komunistów w nowym sowieckim rządzie naturalnie i nieuchronnie łączyła Żydów z komunizmem (Frankel 2012).
- Negacjoniści zydokomuny podkreślają, że Żydzi nigdy nie stanowili większości w komunizmie. I co z tego? To, co liczy się najbardziej, to jakość (nie ilość) żydowskich rewolucjonistów, ich wyższa zdolność do wpływania na innych, oraz nadmiar Żydów na wpływowych stanowiskach. Każda z tych kwestii została omówiona poniżej.
- Zaprzeczający Zydokomunie argumentują również, że niemożliwe jest, aby „tak niewielu” Żydów na najwyższych stanowiskach mogło rządzić tak wieloma Rosjanami. Nonsens. W kolonialnych Indiach 1500 anglo-indyjskich urzędników było panami setek milionów mieszkańców Indii (Fahey 1938, s. 29).
- Argument „niewielu żydowskich komunistów” pomija również krypto-Żydów. Na przykład większość żydowskich komunistów wysokiego szczebla identyfikowała się jako Wielcy Rosjanie, a nie jako Żydzi (Rapoport 1990, s. 30; Zeltser 2004, s. 75). Ale tak samo byli Żydami (Pinkus 1990).
- Co najważniejsze, argument „niewielu żydowskich komunistów” ignoruje fakt, że żydowskie wpływy przekształcają nie-Żydów. Na przykład żydowska inteligencja na rosyjskich uniwersytetach zaraziła wielu rosyjskich intelektualistów prokomunistycznym nastawieniem (Sołżenicyn 2017, s. 98).
- Co więcej, jeśli chodzi o działalność rewolucyjną, Wladimir Lenin stał się „zżydowiałym gojem” (Lindemann 2001, s. 432-433). Podobnie Polak Feliks Dzierżyński i Rosjanin Michaił Kalinin stali się „bardziej żydowscy niż Żydzi” (Lindemann 2001, s. 433, s. 442-446; Leggett 1981, s. 23-25). Ponadto wielu gojowskich komunistów miało żydowskie żony.
- Możemy zatem posunąć się do wyobrażenia sobie judeokracji, która składała się z Żydów i większej liczby poddanych żydóm gojów — wszystkich pracujących razem jako klasa rządząca.
- Zydokomuna nie była czymś przesadzonym, ale mogła być jeszcze większa! Około 75% kierownictwa kijowskiej Czeki (wczesnej komunistycznej tajnej policji) było już Żydami, a obowiązująca polityka zabraniała zatrudniania w niej dodatkowych żydowskich przywódców (Leggett 1981, s. 43).
- W 1914 roku, w przededniu rewolucji rosyjskiej, 80% populacji było analfabetami, podczas gdy prawie wszyscy Żydzi byli piśmienni (Gitelman 2001, s. 41). Tylko według tej miary żydowscy komuniści byli pięć razy bardziej znaczący, niż sugerują ich liczby bezwzględne.
- Negacjoniści zydokomuny argumentują, że większość komunistów nie była Żydami i że wiele narodowości było zaangażowanych w działalność rewolucyjną. Ten nieszczery argument traktuje wszystkich rewolucjonistów jako wymiennych. Tak nie było. Jak omówiono poniżej, żydowscy rewolucjoniści i żydowscy komuniści byli wyższego kalibru (znacznie bardziej skuteczni) niż ich nieżydowscy odpowiednicy.
- Nikt inny jak Lenin dostrzegł niezastąpiony wysoki kaliber żydowskich rewolucjonistów i szukał ich więcej. Lenin cenił żydowskich rewolucjonistów za ich pracowitość i doskonałe umiejętności pozyskiwania funduszy, docierania do innych, i propagandy (Petrovsky-Shtern 2010; Sloin 2017).
- Żydzi byli bardzo inteligentni i już samo to dawało im ogromną przewagę pod względem wpływów i władzy nad zwykłymi słowiańskimi komunistami. W rzeczywistości Żydzi byli „mózgami komunizmu”! (Dukes 1922, s. 316-317; Fahey 1938, s. 13; Lindemann 2001, s. 429; Sołżenicyn 2017, s. 129)
- Więcej żydowskich poszukiwań intelektualnych: Najważniejsza rola Żydów w rewolucji rosyjskiej polegała na promowaniu propagandy komunistycznej w rosyjskich mediach (Wilton 1918, s. 173-174). To mogło być decydujące.
- Więcej żydowskich działań intelektualnych: Komisarze polityczni, główne siły napędowe komunistycznej ortodoksji i „właściwego” komunistycznego postępowania w Armii Radzieckiej, byli przeważnie Żydami (Hertz 1988; Spiewak 2012, s. 95; relacja naocznego świadka, patrz D’Abernon 1931). Żydowscy komisarze polityczni mieli dodatkowy przywilej unikania służby na froncie (Dukes 1922, s. 228).
- Żydowskie zainteresowania intelektualne umożliwiły Żydom zdominowanie Trzeciej Międzynarodówki, redagowanie sowieckich czasopism i kierowanie promocją bieżącej propagandy komunistycznej (Dukes 1922, s. 283).
- Więcej żydowskich poszukiwań intelektualnych: W Polskiej Partii Komunistycznej w 1936 r. pion dziennikarski był w 75% żydowski, a pion techniczny (druk i masowa dystrybucja) był w ponad 90% żydowski (Śpiewak 2012, s. 153).
- Czołowi żydowscy intelektualiści komunistyczni, tacy jak Zinoviev [Apfelbaum], Iaroslavskii i Gubel’man, przejęli inicjatywę w uczynieniu komunizmu anty-Bogiem i w prowadzeniu wojny z religią (Husband 1999).
- „Proletariat” jest konstruktem społecznym (stworzonym przez komunistów), a nie stanem życia (Halfin 2009). Ponieważ komunistyczne elity (w tym Żydzi) były tymi, które decydowały o tym, czym są „interesy proletariatu”, wykorzystały to jako przykrywkę dla swojego totalitaryzmu. Czołowy żydowski komunista Lazar Kaganowicz szczególnie promował makiaweliczną koncepcję bolszewickiej władzy państwowej (Rees 2012, s. 275).
- Najwyższego kalibru sowieckimi komunistami byli Żydzi Leon Trocki i Lazar Kaganowicz. Trocki był prawdopodobnie geniuszem (Rapoport 1990, s. 15) i bez niego rewolucja rosyjska by się nie powiodła (Johnson 1989). Kaganowicz był „niezwykłym administratorem” z „niezwykłymi umiejętnościami organizatorskimi, które obejmowały planowanie masowych morderstw”. (Rapoport 1990, s. 43). Był „postacią o ogromnej władzy” i możliwym następcą Stalina (Rees 2012, s. 273).
- Żyd Lazar Kaganowicz wykorzystał swoje talenty. Był w dużej mierze odpowiedzialny za ludobójczy Hołodomor (Magocsi 2016).
- Innym żydowskim komunistą najwyższego kalibru był Genrikh Iagoda. Montefiore (2005, s. 85) pisze: „Jego wielkim osiągnięciem, wspieranym przez Stalina, było stworzenie niewolniczej pracy i ogromnego imperium gospodarczego gułagów (sowieckich obozów koncentracyjnych)”. Jak wielu ludzi cierpiało z powodu żydowskiej władzy i przywilejów!
- W gruncie, obok działalności intelektualnej, żydowscy komuniści byli szczególnie zaangażowani w surowy komunistyczny aparat represji i terroru. Pod koniec lipca 1934 r. Żydzi, stanowiący około 2% populacji Związku Radzieckiego, stanowili 39% najwyższych przywódców straszliwego NKWD (Zeltser 2004, s. 71).
- Żydowski współudział w Katyniu: Bardzo wpływowi Żydzi w wewnętrznym kręgu Stalina, Lew Mekhlis, Łazar Kaganowicz i prawdopodobnie Żyd Ławrientij Beria, wszyscy głosowali za zamordowaniem polskich oficerów (Montefiore 2005, s. 296-297). Po raz kolejny żydowska władza i przywileje przyniosły owoce.
- Doświadczeni żydowscy bojownicy otrzymali uprzywilejowane stanowiska w nowych, narzuconych przez Sowietów rządach komunistycznych w Europie Środkowej i Wschodniej po II wojnie światowej (Brossat 1983). Po raz kolejny żydowski komunizm rozszerzył żydowską władzę i przywileje.
- 63% czołowych komunistów ZPP (tzw. ZWIAZEK PATRIOTÓW POLSKICH), narzuconych Polsce przez Stalina, stanowili Żydzi (Gradzka-Rejak 2017, s. 342). To nie był przypadek. Żydzi, stanowiący 0,4% ludności Polski, stanowili 34-49% kierownictwa głównych instytucji rządowych (Szumiło 2018, s. 31).
- Ponadto Żydzi stanowili 34-50% najwyższego kierownictwa Bezpieki (komunistycznej tajnej policji) przez wiele lat (Szwagrzyk 2005). Na domiar złego, ci żydowscy komunistyczni mordercy Polaków uniknęli sprawiedliwości. Otrzymali azyl w Izraelu, Anglii i Szwecji (Płużański 2011).
Źródło: Jewsandpolesdatabase.org
Brossat. 1983. Revolutionary Yiddishland, p. 267
D’Abernon. 1931. The Eighteenth Decisive Battle of the World: Warsaw, 1920, p. 108, pp. 120-121.
Dukes. 1922. Red Dust and the Morrow, p. 228, 283, 316-317
Fahey. 1938. The Rulers of Russia, p. 13, 29
Frankel. 2012. Dark Times, Dire Decisions, p. 5
Geyer. 2009. Beyond Totalitarianism, p. 279
Gitelman. 2001. A Century of Ambivalence, p. 41
Gradzka-Rejak. 2017. Elity I Przedstawiciele Spolecznosci Zydowskiej Podczas II Wojny Swiatowej, p. 342
Haberer. 2004. Jews and Revolution in Nineteenth Century Russia, p. 257
Halfin. 2009. Stalinist Confessions, p. 373
Husband. 1999. Godless Communists, p. pp. 60-61
Johnson. 1989. A History of the Jews, p. 451
Knowlton. 1993. Forever in the Shadow of Hitler, pp. 64-65
Lindemann. 2001. Esau’s Tears, pp. 432-433, 444-446
Magocsi. 2016, Jews and Ukrainians, pp. 288-289
Montefiore. 2005. Stalin, p. 85, pp. 296-297
Petrovsky-Shtern. 2010. Lenin’s Jewish Question, p. 85, 95
Pinkus. 1990. The Jews of the Soviet Union, pp. 302-303
Pluzanski. 2011. Bestie Mordercy Polakow, pp. 401-403
Rapoport. 1990. Stalin’s War Against the Jews, p. 15, 30. 43
Rees. 2012. Iron Lazar, p. 23, 273, 275
Sachar. 2006. A History of Jews in the Modern World, p. 327
Slezkine. 2006. The Jewish Century, p. 178
Sloin. 2017. The Jewish Revolution in Belorussia, p. 9.
Sofer. 1998. Zionism and the Foundations of Israeli Diplomacy, pp. 74-75
Solzhenitsyn. 2017. The Crucifixion of Russia, p. 98, 129
Szumilo. 2018. “Zydokomuna” w Aparacie Wladzy “Polskiej Ludowej”. PAMIEC I SPRAWIEDLIWOSC 2(32)27-60
Szwagrzyk. 2005. Apparat Bezpieczenstwa w Polsce 1944-1956, p. 59, 61
Veidlinger. 2021. In the Midst of Civilized Europe, p. 5
Wilton. 1918. Russia’s Agony, pp. 173-174
Zeltser. 2004. Jews in the Upper Ranks of the NKVD, 1934-1941. JEWS IN RUSSIA AND EASTERN EUROPE 1(52)64-89.
