- W dzisiejszych czasach nieustannie słyszymy orwellowski konstrukt „żydowskiego Polaka”. Jak pokazujemy w tym biuletynie, ten konstrukt jest w 95% fałszywy. Zdecydowana większość polskich Żydów nigdy nie myślała ani nie działała jak Polacy, a wielu z nich nawet nominalnie nie identyfikowało się jako Polacy. Mimo to Polacy są potępiani (np. Michlic 2006) za to, że nie afirmują polskich Żydów jako Polaków.
- Ta kwestia historyczna pozostaje aktualna, ponieważ Polska jest zmuszana do przyjmowania imigrantów z Trzeciego Świata, którzy nigdy nie staną się Polakami, a nawet jest zawstydzona, że traktowała swoich Żydów „źle” i dlatego musi przyjmować obcokrajowców, aby nie popełnić tego „błędu” ponownie.
- Jak na ironię, polonofobi próbują mieć to w obie strony: Jednocześnie obwiniają Polaków za „wykluczenie” i „pośmiertne włączenie” (cokolwiek to znaczy) Żydów, a jednocześnie obwiniają Polaków za bycie antysemitami i filosemitami (Dziuban 2019).
- Żydzi z diaspory historycznie uważali się za odrębny naród na wygnaniu, żyjący wśród gojów, ale nie jako część ich narodów. Sama idea patriotyzmu Żyda wobec gojowskiego narodu gospodarza, kiedy to się stało, była bardzo niedawnym wydarzeniem (Biale 2010, s. 121).
- Z tego powodu pytanie, czy dana osoba może być jednocześnie Żydem i Francuzem (jak w przypadku sprawy Alfreda Dreyfusa), było bardzo ważne (Malkin 2004, s. vii). Podobnie było z pytaniem, czy można być jednocześnie Żydem i Polakiem.
- Na początku XX wieku Żydzi mówili o Żydach asymilujących się do polskości jako o czymś, co miało tyle sensu, co Żyd idący na rynek i próbujący kupić nową matkę i ojca (Shanes 2012). Wielu Żydów myślało w ten sposób (Shore 2006, s. 136-138).
- Nawet zewnętrzna polonizacja była do niedawna rzadkością wśród Żydów. Pruski spis powszechny z 1917 r. wykazał, że tylko 3-5% Żydów było asymilatorami (Weiser 2011, s. 312). W przededniu II wojny światowej i wywołanego przez Niemców Holokaustu (1939 r.) 90% Żydów ze sztetli prawie nie mówiło po polsku (Verstandig 2002, s. 13).
- Żydowska presja rówieśnicza w Polsce aktywnie zniechęcała Żydów do mówienia po polsku, a nawet czytania polskich książek (Shandler 2002).
- Żydom przeprowadzającym się do Izraela powiedziano, że nie muszą już mówić w jidysz, „ponieważ są w Izraelu, a nie w Polsce” (Hornstein i Jacobowitz 2003). Przesłanie jest jasne: jidysz jest mniej „językiem ojczystym” Żydów aszkenazyjskich, a bardziej murem zbudowanym w celu odizolowania Żydów od Polaków.
- Co więcej, żydowski separatyzm w Polsce przybrał oszałamiające rozmiary. Przed II wojną światową i niemieckim Holokaustem Żydzi mieli własną kulturę, język i strój. Żydzi mieli własny system edukacji, własną organizację gminną, własne ruchy młodzieżowe, własną prasę, własny teatr i własną politykę partyjną (Rabinowicz 1965, s. 148). Innymi słowy, Żydzi wybrali życie w narzuconym sobie apartheidzie od Polaków.
- Polacy nigdy nie umieszczali Żydów w gettach. Żydzi segregowali się od samego początku (Rabinowicz 1965, s. 11).
- ŻYDOWSKI PRETEKST ANTYASYMILACYJNY I: POLSKI ANTYSEMITYZM. Pomyśl jeszcze raz. Uprzedzenia działały w obie strony. Żydzi uważali się za Jakuba, a Polacy za Ezawa. Polacy byli więc prostaccy, bałwochwalczy, rozwiązli i zdeprawowani (Bermant 1977, Gold 1977). Jeśli Żydzi mogą słusznie odrzucić Polskę z powodu polskiego antysemityzmu, to Polska może słusznie wypędzić wszystkich Żydów z powodu żydowskiego antypolonizmu.
- ŻYDOWSKA WYMÓWKA ANTYASYMILACYJNA II: POLSKA NIE JEST PLURALISTYCZNA. Wręcz przeciwnie! Niektórzy polscy Żydzi odmówili imigracji do USA właśnie dlatego, że (słusznie) obawiali się, że pluralistyczny charakter tego kraju zachęci Żydów do asymilacji! (Kornbluth 1994, s. 50).
- ŻYDOWSKA WYMÓWKA ANTYASYMILACYJNA III: BRAK RÓWNOŚCI OBYWATELSKIEJ. Po pierwsze, na równe prawa trzeba zasłużyć, a nie ich żądać. A polonofobi mają to za sobą. Rabinowicz (1964, s. 11) napisał: „Ogólnie rzecz biorąc, oni [Żydzi] byli zdecydowani nie kupować równości obywatelskiej za cenę asymilacji”. (str. 11. Podkreślenie dodane).
- Inni żydowscy badacze (Biale 2010, s. 108; Heschel 1950, s. 104; Karlip 2013, s. 135) potwierdzają fakt, że proponowana równość obywatelska została odrzucona przez Żydów na rzecz dalszego żydowskiego separatyzmu.
- Spolonizowani czy nie, Żydzi powszechnie spieprzali z Polski. Słynny żydowski uczony Heschel (1950, s. 26. Podkreślenia dodano) skomentował: „Tam, w Europie Wschodniej, naród żydowski wszedł na swoje. Nie żył jako gość w czyimś domu, który musi stale pamiętać o sposobach i zwyczajach gospodarza”. Wcześniej Jeske-Choiński (1912, s. 237-238) powiedział niemal dokładnie tę samą prawdę i został potępiony jako (co jeszcze?) antysemita.
- Ormianie, w przeciwieństwie do Żydów, nie domagali się żadnych specjalnych praw. Zasłużyli na szacunek i zaufanie Polaków i, z asymilacją lub bez niej, byli swobodnie przyjmowani i otrzymywali takie same prawa jak etniczni Polacy (Lilien-Brzozdowiecki 2019).
- Słynny jidyszysta Noe Pryłucki zdecydowanie potwierdził separatyzm Żydów i zdecydowanie potępił pogląd, że Żyd może być Rosjaninem, Niemcem lub Polakiem (Weiser 2011, s. 313). O ile jaśniej można to wyrazić?
- Żydowski policjant z getta Calel Perechodnik (1996) zidentyfikował żydowską wyższość i żydowski separatyzm, obok niemieckiej żądzy krwi, jako przyczynę Holokaustu.
- Żydzi w coraz większym stopniu asymilowali się, gdy zdali sobie sprawę, że trzymanie się mentalności enklawy jest przestarzałe w nowoczesnym społeczeństwie, ponieważ powstrzymuje Żydów (Markovits 1982). Innymi słowy, utrudnia ekspansję żydowskiego bogactwa i władzy.
- Żydzi, którzy się asymilowali, nie robili tego, aby „stać się Polakami”. Chcieli po prostu funkcjonować JAKO ŻYDZI w polskim społeczeństwie (Shanes 2012, s. 10).
- Niemiecki Żyd Doblin (1991) odwiedził Polskę w 1924 roku i badał polskich Żydów z pierwszej ręki. Doszedł do wniosku, że Polska, w przeciwieństwie do USA, nie może zaoferować możliwości materialnych, które zachęciłyby Żydów do asymilacji na dużą skalę. Innymi słowy, Żydzi są skłonni porzucić wiele ze swojego partykularyzmu, jeśli miałoby to zwiększyć żydowskie bogactwo i władzę. (To również miało miejsce w czasach komunizmu).
- „Żydzi jako rasa”, niezależnie od polonizacji lub jej braku, są zwykle kojarzeni z nazistami. Błąd. Wierzenia w rasowy lub quasi-rasowy esencjalizm żydowski na długo przed nazistami były wyznawane przez samych Żydów i wielu naukowców (Hart 2000). Słynny żydowski filozof Martin Buber uważał Żydów za rasę orientalną (Deutsch 2011).
- W rzeczywistości późniejsza nazistowska koncepcja RASSENKAMPF (walki między rasami) została wymyślona przez polskiego Żyda Gumplowicza (1839-1909), który działał w Niemczech (Myerson 1933).
- Żydowski esencjalizm może przetrwać kilka pokoleń całkowitej asymilacji. Na przykład, niektórzy niedawno odkryci polscy Żydzi, pomimo tego, że uważają się za Polaków, przyznają, że czują „zew żydowskiej krwi” i mówią o swoim mistycznym przyciąganiu do innych Żydów jako „duchowej” (nie fizycznej) rasy (Reszke 2013, s. 197), ale bez takiego mistycyzmu wobec Polski.
- Nawet zasymilowani Żydzi zwykle nie mają silnego przywiązania do narodów, w których żyją. Niektórzy żydowscy autorzy (Mendelsohn 1997; Samuel 1921) potwierdzają fakt, że Żydzi są kosmopolitami.
- Żydowskie skargi dotyczące kwestii „podwójnej lojalności” są hipokryzją, ponieważ sami Żydzi praktykują ekskluzywistyczne tożsamości, na przykład gdy twierdzą, że niemożliwe jest, aby ktoś był jednocześnie Żydem i chrześcijaninem. Skoro Żydzi mają prawo decydować o tym, kto jest „autentycznym Żydem”, to Polacy również mają prawo decydować o tym, kto jest „autentycznym Polakiem”.
- Dlatego Polak ma również prawo decydować, że Żyd nie może być jednocześnie Polakiem i kosmopolitą. Aby to zilustrować, Julian Tuwim, archetypiczny tak zwany żydowski Polak, uważał się za kosmopolitę, a nie Polakiem (lub Żydem), a później stał się otwarcie komunistą (Tuwim 1984).
- Endeków wyszydza się za odrzucanie „autentycznej polskości” Żydów piszących na polskie tematy. I znowu, działało to w obie strony. Żydzi mówili o „żydowskim duchu” żydowskich pisarzy (Weiser 2011, s. 237). Żydzi odrzucali szczerych chrześcijan piszących na tematy żydowskie, „ponieważ chrześcijanin nie może naprawdę zrozumieć doświadczeń Żyda” (Horowitz 2009; Manekin 2017). Tak, i vice versa.
- W rzeczywistości nie tylko „polscy nacjonaliści”, ale także wielu Żydów uważało, że „dusza żydowska” i „dusza polska” są nie tylko odrębne, ale z istoty zróżnicowane (Shore 2006, s. 136-138; Weiser 2011, s. 237), niezależnie od stopnia polonizacji Żyda.
Bermant. 1977. The Jews, p. 241
Biale. 2010. Power and powerlessness in Jewish history, pp. 104-105, 198, 121
Deutsch. 2011. The Jewish Dark Continent, p. 29
Doblin. 1991. Journey to Poland, p. 150
Dziuban. 2019. The “Spectral Turn”, p. 209.
Gold. 2007. The Life of Jews in Poland Before the Holocaust, p. 76, 79
Hart. 2000. Social Science and the Politics of Modern Jewish Identity, p. 14, 295
Heschel. 1950. The Earth is the Lord’s, p. 26, 104
Hornstein and Jacobowitz. 2003. Image and Remembrance, p. 47
Horowitz. 2009. Empire Jews, p. 6
Jeske-Choinski. 1912. Poznaj Zyda, pp. 237-238.
Karlip. 2013. The Tragedy of a Generation, p. 135
Kornbluth. 1994. Sentenced to Remember, p. 50
Lilien-Brzozdowiecki. 2019. Thoughts of a Polish Jew, p. 100
Malkin. 2004. Secular Judaism, p. viii
Manekin in Aleksiun. 2017. Writing Jewish History, pp. 77-78.
Markovits. 1982. Nationbuilding and the Politics of Nationalism, pp. 100-102
Mendelsohn. 1997. Essential Papers on Jews and the Left, p. 15
Michlic. 2006. Poland’s Threatening Other, many pages
Myerson. 1933. The German Jew, pp. 91-92
Perechodnik. 1996. Am I a Murderer?, p. 151, pp. 171-172
Rabinowicz. 1965. The Legacy of Polish Jewry, p. 11, 148
Reszke. 2013. The Return of the Jew, p. 197
Samuel. 1921. You Gentiles, pp. 150-152
Shandler. 2002. Awakening Lives, pp. 322-323
Shanes. 2012. Diaspora Nationalism and Jewish Identity, p. 90
Shore. 2006. Caviar and Ashes, pp. 136-138
Tuwim. 1984. My Zydzi Polscy, p. 46
Verstandig. 2002. I Rest My Case, p. 10, 13
Weiser. 2011. Jewish People, Yiddish Nation, p. 237, pp. 312-313
