WEBINAR SUMMARY
The dominance of the public mind by the Jews’ Holocaust is easily shown by the vast number of times that the Holocaust is mentioned in newspapers compared with the genocides of other people. Even in everyday life, the Holocaust reigns supreme.
Anne Frank is a Holocaust icon. Non-Jewish children who went through genocides are nowhere to be found in the classroom.
The null curriculum means that what is not taught in the classroom is just as important as what is taught. The fact that non-Jewish genocides are not taught as much (if at all) as the Holocaust sends the unavoidable message that Jews are important and that non-Jews (Poles) are not. This is just common sense: If it gets a lot of classroom attention, it must be important; if it gets little or no classroom attention, it must be unimportant.
Yes, this is a zero-sum game. There is a finite amount of classroom time available, and the customary over-attention to the Holocaust can only mean that there will be less time (or no time) for the teacher to go over non-Jewish genocides, even if she is so inclined. This effectively creates a Holocaust monopoly.
Pressure groups, often supported by Holocaust Museums and other Jewish institutions, promote and expand the prominence of the Holocaust in the classroom. Other nationalities whose members had experienced genocide do not have such resources and such pressure groups. It is not a level playing field! It is a might-makes-right situation which Jews exploit, and not a situation based upon historical facts or sound pedagogy, much less justice.
The American ideal is that all Americans are equal. Holocaust dominance in the classroom flouts this ideal. It makes of American Jews a “more equal” group with special rights and privileges that Polish-Americans do not have. By its very nature, Holocaust supremacy is racist and discriminatory: It silences, marginalizes, and underserves the Poles. It must go!
Genocide-Recognition Equality NOW!
Podsumowanie Webinarium
Dominacja holokaustu Żydów w świadomości społecznej jest łatwo widoczna w ogromnej liczbie wzmianek o holokauście w gazetach w porównaniu z ludobójstwami innych narodów. Anne Frank jest ikoną holokaustu. W salach lekcyjnych nie ma śladu o dzieciach nieżydowskich, które doświadczyły ludobójstwa.
Program zerowy oznacza, że to, czego nie uczy się w szkole, jest równie ważne jak to, czego się uczy. Fakt, że ludobójstwa nieżydowskie nie są nauczane w takim samym stopniu (jeśli w ogóle) jak Holokaust, wysyła nieunikniony komunikat, że Żydzi są ważni, a nie-Żydzi (Polacy) nie. To po prostu zdrowy rozsądek: jeśli coś zajmuje dużo uwagi w klasie, musi być ważne; jeśli zajmuje mało uwagi lub nie zajmuje jej wcale, musi być nieistotne.
Tak, jest to gra o sumie zerowej. Czas lekcyjny jest ograniczony, a zwyczajowe nadmierne skupianie się na Holokauście może oznaczać tylko tyle, że nauczyciel będzie miał mniej czasu (lub nie będzie miał go wcale) na omówienie ludobójstw nieżydowskich, nawet jeśli będzie miał na to ochotę. Skutkuje to faktycznym monopolem Holokaustu.
Grupy nacisku, często wspierane przez muzea Holokaustu i inne instytucje żydowskie, promują i zwiększają wpływ Holokaustu w salach lekcyjnych. Inne narodowości, których członkowie doświadczyli ludobójstwa, nie dysponują takimi zasobami i grupami nacisku. Nie jest to równa gra! Jest to sytuacja, w której siła stanowi prawo, którą Żydzi wykorzystują, a nie sytuacja oparta na faktach historycznych lub solidnej pedagogice, a tym bardziej sprawiedliwości.
Amerykańskim ideałem jest równość wszystkich Amerykanów. Dominacja tematu Holokaustu w salach lekcyjnych stanowi pogwałcenie tego ideału. Sprawia, że amerykańscy Żydzi stają się grupą „bardziej równą”, posiadającą specjalne prawa i przywileje, których nie mają Amerykanie pochodzenia polskiego. Z samej swojej natury supremacja Holokaustu ucisza, marginalizuje i dyskryminuje Polaków. Musi zniknąć!
