WEBINAR SUMMARY [PO POLSKU PONIŻEJ]
There is a clear double standard on Poles being blamed for Nazi collaboration–while Jews get a pass. All of the canned excuses invoked by Jews apply to all other collaborators. It is untrue that the Jews, for the longest time, had an especial fear of the Nazis that validly excused their collaboration. In fact, if anything, the Jews were so pro-German that they were very slow in internalizing the Nazi enmity against them, and even slower in grasping the reality and magnitude of the eventual German-made Holocaust once it actually began.
Nor is it true that the Germans simply forced their will on the Jews. The Jewish Councils (Judenrats) were in part a German concession to Jewish separatist ambitions. The Judenrats were partly voluntary, which included some tolerated dissent to German policies, and which included Jewish individuals voluntarily serving the Germans. They were a form of Jewish self-government that meant that the Jews were pursuing their own policy, independent of the Poles, regarding the Germans, and that the Jews had effectively made a separate peace with the German conquerors and occupants of Poland. This clarifies the relative “insensitivity” of the Polish Underground to the eventual Jewish tragedy.
When the time came, the Judenrat chose which Jews would be forced, by the Jewish ghetto police, to board the German trains that went to undisclosed locations [not immediately-apparent death]. The after-the-fact “self-preservation” and “save the best Jews” exculpations for this self-serving conduct are vitiated by the fact that Jewish awareness and appreciation of the new German mass murder policies only emerged slowly. Any Jewish sense of the imminence of the destruction of Jews—as a group–developed still later.
Now follow the money. The Judenrat was animated by a profiteering motive: To survive the war and make off with the money and belongings of the Jews that they had dispatched to unknown destinations.
PODSUMOWANIE WEBINARIUM
Istnieje wyraźna podwójna moralność w kwestii obwiniania Polaków za kolaborację z nazistami, podczas gdy Żydzi są traktowani ulgowo. Wszystkie gotowe wymówki przywoływane przez Żydów mają zastosowanie do wszystkich innych kolaborantów. Nieprawdziwe jest twierdzenie, że Żydzi przez długi czas odczuwali szczególny strach przed nazistami, który uzasadniał ich kolaborację. W rzeczywistości Żydzi byli tak prorosyjsko nastawieni, że bardzo powoli internalizowali wrogość nazistów wobec nich, a jeszcze wolniej pojmowali rzeczywistość i skalę ostatecznego holokaustu dokonanego przez Niemców, gdy ten faktycznie się rozpoczął.
Nie jest również prawdą, że Niemcy po prostu narzucili Żydom swoją wolę. Rady żydowskie (Judenrats) były częściowo dobrowolne. Stanowiły one formę żydowskiego samorządu, co oznaczało, że Żydzi prowadzili własną politykę wobec Niemców, niezależną od Polaków, i że Żydzi faktycznie zawarli odrębny pokój z niemieckimi zdobywcami i okupantami Polski. Wyjaśnia to względną „niewrażliwość” polskiego podziemia na ostateczną tragedię Żydów.
Kiedy nadszedł czas, Judenrat wybrał Żydów, którzy zostali zmuszeni przez żydowską policję getta do wsiadania do niemieckich pociągów jadących w nieznane miejsce [nie od razu oczywista śmierć]. Późniejsze usprawiedliwienia tego służącego własnym interesom postępowania, takie jak „samozachowawczość” i „ratowanie najlepszych Żydów”, są bezzasadne, ponieważ świadomość i zrozumienie przez Żydów nowej niemieckiej polityki masowych mordów pojawiały się powoli. Żydowska świadomość nieuchronności zagłady Żydów – jako grupy – pojawiła się jeszcze później. Teraz prześledźmy pieniądze. Judenrat kierował się motywem zysku: przetrwać wojnę i uciec z pieniędzmi i dobytkiem Żydów, których wysłali.
